يكي از صحنه هاي نمايش عزت و عظمت روحانيت و يكي از موارد شكوه و اوج مناعت و بزرگواري حضرت امام (ره)، مربوط به ديدار دكتر علي اميني سياستمدار كهنه كار و نخست وزير وقت رژيم گذشته با معظم له در سال 1340 شمسي است كه از نظر سياسي و اجتماعي و از اهميت بسياري برخوردار و چشم انداز حركتهاي بعدي امام را نشان مي دهد، و چون روايت مكتوب اين حادثه در بين نويسندگان منحصرا به نگارنده بازمي گردد و ديگران هم اين مطلب را از نوشته هاي اينجانب نقل نموده اند (مانند مؤلف كتاب و انديشه اي سياسي و نيز فصلنامه تاريخي «ياد») از اين رو تفصيل جريان را با تكيه به روح عزت و مناعتي كه اين ديدار در برداشته است، بازمي گوييم.

حقيقت امر اين است كه هدف نگارنده در تعقيب و پي گيري اين ديدار، فقط روي اين نكته متمركز بود كشور پس از سردمدار رژيم به حساب مي آمد، چگونه خواهد بود؟ آيا تواضع و فروتني معمولي در مقابل اشخاص سياسي روز را خواهد داشت يا نه؟

خداوند متعال شاهد و گواه است كه جز سخن حق و شهادت راستين و واقعي مد نظر نيست. در آن ديدار، موضع امام نه تنها متواضعانه و فروتنانه نبود، بلكه شخصيت والاي او، نشاني از عظمت و وقار و شكوه اسلامي بود و در مقابل، موضع طرف مخاطب، در يك وضعيت تملق آميز و چاپلوسانه و حقارت گونه بود، و همين نكته اساسي باعث شد كه متن گفتگوها و سخنان با وجود مخاطرات و گرفتاريها و احيانا مشكلات به چاپ سپرده شود و با اينكه بخشي از آن را سانسور كرده بودند، در عين حال تنها منبع و مأخذ نويسندگان و تحليلگران معاصر قرار گيرد. اينك متن مصاحبه از نشريه «تاريخ و فرهنگ معاصر» نقل و بازگو مي شود و با اينكه امكان دارد نسبت به برخي از خوانندگان تكراري باشد، ولي اطمينان داريم كه خيلي ها هنوز آن را مرور نكرده اند.