قيام امام حسين (ع) نسبت به دين و ارزشهاي ديني يك حركت احياگرانه بود كه با قيام الهي خود بسياري از ارزش هاي ديني كه مهجور و متروك مانده بود احيا كرد. به طور كلي، وجه مشترك همه احياگران اسلامي در دغدغه دين داشتن است. آنان گسستي را بين اسلام و جامعه احساس مي كنند كه مشاهده آن براي ديگران مقدور نيست يا لااقل به شكل بحراني درك نمي كنند. اين گسست ممكن است در مقام انديشه و برداشت جامعه از اسلام باشد و نيز ممكن است كه عميق تر شده و عرصه سياست و معيشت مسلمانان را نيز شامل شود. در اين صورت، منطق احياگري از سطح گفتمان هاي نظري فراتر رفته و ناظر به عمل اجتماعي مي شود. بنابراين، احياگري ديني، هر دو عرصه فكر و عمل را در بر مي گيرد. «كار ويژه» آنان عبارت از اصلاح و تحكيم موقعيت ايمان و بسط معنويت در فضاي فكري و اجتماعي جامعه اسلامي است. از تعريف كارويژه احياگران ديني، دوره تاريخي و موقعيت اجتماعي كه در آن به سر مي برند، روشن مي گردد احياگران در عصر گسستهاي معنوي، يا به تعبير دقيق تر در عصر بحران معنويت و عبوديت به سر مي برند، در چنين عصري، جامعه و محييان در موقعيت تشديد فرايندهاي دنيوي و غير ديني شدن قرار دارند. بر مبناي مختصات تاريخي و موقعيتي احياگران، مي توان گفت كه كارويژه آنان نوعي رويارويي مستقيم با فرآيندهاي عرفي كننده (دنيوي ساز) است. بر همين اساس است كه جمع بين احياگري و عرفي گرايي را تمناي محال مي دانيم؛ زيرا اين دو جريان در جهت كاملاً مخالف و متضاد حركت مي كنند. عرفي گرايي در هر دوره و موقعيتي، مصداق خاصي دارد و به يك شكل ظاهر نمي گردد. از اين رو، عرفي گرايي نيز همانند احياگري ديني، صورتهاي مختلفي را شامل مي شود كه در وصف «اين جهاني شدن و دنيوي شدن» اشتراك دارند. لذا ظهور احياگران ديني در هر دوره تاريخي، نقطه عطفي بر حركت آرمان خواهي ديني و معنويت طلبي بشر است و نمي توان نهضت هاي احياگرانه ديني را نفي كننده يكديگر دانست. [1] .