شيخ طوسي در الاقتصاد براي اين شرط استدلال كرده: «به وجود آوردن مفسده قبيح و ناپسند است». وي مي گويد: «بأنّ المفسدة تسقط الوجوب و يبقي الأمر و النهي حسناً اذا كان فيه اعزاز للدين لانّ المفسدة قبيحة و انّ الخوف علي المال و النفس يسقط الوجوب و الحسن في آن واحد؛ مفسده، وجوب امر و نهي را ساقط كرده، تنها اگر امر و نهي موجب سرافرازي دين شود، نيكوست. [شيخ براي عدم پذيرش ضرر و زيان مي گويد:] مفسده قبيح و نارواست و اگر بر مال و جان ترسي باشد، وجوب و نيكويي امر و نهي، در آنِ واحد ساقط مي شود.» [1] .

گويا شيخ مي خواهد بگويد: وجود امر قبيح و مفسده [در صورت امر و نهي ] منافي نيكويي اين فريضه است، چه نيك بودن [امر و نهي ] واجب باشد، چه مستحب. مقدس اردبيلي اين وجه را در مجمع الفائده به گونه ديگر تكرار كرده، گر چه محتوا و مفاد هر دو سخن يكي است.