حضرت رضا، عليه السلام، مي فرمايد: كان ابي اذا دخل شهر الحرام لايري ضاحكا و كانت الكآبة تغلب عليه حتي تمضي منه عشرة ايام فاذا كان يوم العاشر كان ذلك يوم مصيبته و حزنه و بكائه و يقول: هو اليوم الذي قتل فيه الحسين، عليه السلام؛ [1] .

ماه محرم كه فرا مي رسيد كسي پدرم را خندان نمي ديد و نگراني و ناراحتي و اندوه، بر آن بزرگوار، غالب مي شد تا ده روز از آن بگذرد، روز دهم كه فرا مي رسيد روز مصيبت و حزن و اندوه و گريه آن حضرت بود و مي فرمود: اين روز روزي است كه حسين، عليه السلام، در آن به شهادت رسيد.

عظمت مقام والاي امام حسين و بزرگي امر شهادت آن بزرگوار از اينجا ظاهر مي شود روز عاشورا، روز حزن و مصيبت كه حضرت


كاظم، عليه السلام، بود آن روز غصه دار و اندوهگين بودند، و در توجيه حال و برنامه ي خود مي فرمودند: روز عاشورا روز قتل حسين، عليه السلام، است، يعني بزرگ انساني در اين روز به شهادت رسيده كه جا دارد همه در اين روز به سوگ بنشينند، عزاداري كنند و غم و اندوه، همه ي وجود آنان را فرا بگيرد.