ابن قولويه نقل كرده كه جابر گفته است: امام باقر، عليه السلام، فرمود:

ما بكت السماء علي احد بعد يحيي بن زكريا الا علي الحسين بن علي، عليه السلام، فانها بكت عليه اربعين يوما؛ [1] آسمان بر احدي بعد از حضرت يحيي بن زكريا گريه نكرد، مگر بر حسين بن علي، عليه السلام، كه چهل روز بر او گريه كرد.

مقام والاي حضرت امام حسين، عليه السلام، از اينجا ظاهر مي شود كه دومين كسي است كه آسمان بر او گريه كرده است و به بيان ديگر در ميان پيامبران، تنها كسي كه آسمان بر او گريست، حضرت يحيي بود


و در ميان اوصيا و امامان معصوم، عليهم السلام حضرت حسين بن علي، عليه السلام، است كه در سوگش آسمان گريست، آن هم نه يك روز و دو روز، بلكه تا چهل روز اين گريه ادامه داشت.

و در اينجا بحثي است كه مقصود از اين عبارت، دو احتمال است:

1 - مقصود، گريه ي اهل آسمان باشد، يعني ساكنان عالم بالا و ملكوتيان تا چهل شبانه روز، عزا گرفته و بر امام حسين، عليه السلام، گريستند و به گفته ي محتشم كاشاني:

در بارگاه قدس كه جاي ملال نيست

سرهاي قدسيان همه بر زانوي غم است

2 - مقصود گريه ي خود آسمان باشد، بدين بيان كه همه ي عالم و سراسر جهان وجود، از يك نحوه درك و شعوري برخوردارند، چنانكه ظواهر آيات كريمه ي قرآني دلالت بر اين موضوع دارند كه همه ي جهان آفرينش تسبيح گوي خدايند، و تسبيح گفتن سنگريزه در دست مبارك پيامبر اكرم، صلي الله عليه و آله و سلم، و نيز حركت كردن درخت به امر پيامبر اسلام و نزديك شدن او به حضرت و اظهار شهادتين كردن آن، كه در صريح عبارت نهج البلاغه آمده، [2] همين احتمال را تأييد مي كند. مقصود از گريه، اظهار حزن و اندوه و ابزار ملال و ناراحتي است كه در هر كجا به صورتي جلوه مي كند.


و در روايات آمده كه در سال قتل و شهادت حضرت امام حسين، عليه السلام، در بيت القدس هر سنگي كه از زمين برداشته مي شد زير آن خون تازه مشاهده مي شد.