شعيب بن عبدالرحمن خزاعي مي گويد: در روز حادثه طف (كربلا)، اثري بر پشت مبارك حضرت حسين بن علي يافت شد و مشاهده گرديد. از امام زين العابدين، عليه السلام، راجع به آن اثر و علت آن، پرسش كردند، حضرت سجاد در پاسخ فرمود، هذا مما كان ينقل الجراب علي ظهره الي منازل الارامل و اليتامي والمساكين؛ [1] اين اثر جاي انبانهاي نان و غذا و لوازمي بود كه بر دوش مي گرفت و بر پشت خود مي نهاد و به منازل بيوه زنان،يتيمان و مسكينان مي برد.


امام علي بن الحسين كه با برنامه هاي پدر بزرگوار خود آشناست، و ساليان سال در كنار آن بزرگوار بسر برده، پدر گرانقدر خود، امام ابي عبدالله الحسين را به ما مي شناساند و پرده از راز مخفي و سرپوشيده و پنهان آن حضرت بر مي دارد كه او انبانهايي پر از طعام، مواد غذايي و لوازم زندگي را خود شخصا به دوش مي كشيد و به در خانه فقرا و مستمندان، يا به جايگاه مساكين و خاك نشينان مي برد و آنقدر اين برنامه را انجام داده و اين عمل را تكرار كرد كه آن بار سنگين و آن انبانهاي انباشته از طعام، در پشت مباركش، اثر گذاشته و آن اثر هم تا وقت شهادت، باقي بود.

اين نكته قابل توجه است كه حضرت امام حسين در روز بيست و هفتم ماه رجب، مدينه را ترك گفته، به سوي مكه حركت كرده اند و در هشتم ماه ذي الحجه مكه را ترك كرده، راه عراق را در پيش گرفت، روز دوم محرم وارد كربلا شد و در روز عاشورا به شهادت رسيد يعني؛ تقريبا پنج ماه و نيم از خروج امام حسين از مدينه مي گذشت و در عين حال با گذشت اين مدت، هنوز آن آثار، در پشت مبارك امام حسين باقي بوده و اين حاكي از آن است كه بارهاي سنگين، اثر عميقي را باقي گذاشته بوده است.