مرحوم سيد بن طاووس، اعلي الله مقامه، نقل كرده كه امام صادق، عليه السلام، فرمود: روزي حسين بن علي، عليه السلام، وارد بر امام حسن، عليه السلام، گرديد، چون نظر امام حسن به صورت برادر افتاد، گريه كرد، امام حسن فرمود: چه چيز تو را به گريه درآورد؟ امام حسين در پاسخ فرمود: ابكي لما يصنع بك؛ گريه مي كنم براي آن سوء رفتار و آزارهايي كه نسبت به تو انجام خواهد گرفت و آنچه كه بر تو خواهد رفت.

امام حسن، عليه السلام، فرمود: ان الذي يؤتي الي سم يدس الي فاقتل به؛ آنچه بر من رخ مي دهد، به خاطر سمي است كه خائنانه به من داده مي شود و با آن كشته خواهم شد.

ولكن لا يوم كيومك يا اباعبدالله يزدلف اليك ثلاثون الف رجل يدعون انهم من


امة جدنا محمد صلي الله عليه و آله و ينتحلون الاسلام فيجتمعون علي قتلك و سفك دمك و انتهاك حرمتك و سبي ذراريك و نساءك و انتهاب ثقلك؛ ولي اي اباعبدالله، روزي همچون روز تو نيست، سي هزار نفر كه همه مدعي اند كه از امت جد ما محمد، صلي الله عليه و آله، هستند و خود را مسلمان مي شمرند، نزديك تو شده، بر قتل تو، ريختن خونت و هتك حرمتت و اسيرنمودن فرزند، ذراري و زنان تو و غارت خيام و بار و بنه ي تو اجتماع مي كنند. در اين هنگام است كه خداوند، لعنت و نفرين خود را شامل حال بني اميه مي كند و آسمان، باران خون و خاكستر خواهد باريد و همه چيزها، حتي وحوش و ماهيان درياها بر تو گريه خواهند كرد. [1]

در اين روايت، كه از كلمات حضرت مجتبي، عليه السلام، است، نكاتي است و هر يك از آنها روشنگر سيماي زيبا و چهره ي مقدس امام حسين، عليه السلام، است:

1 - روز حسين، روزي بي مانند است؛ ظاهر اين كلام، آن است كه روز شهادت هيچ يك از امامان، به پايه ي آن روز نمي رسد.

2 - در جمله ي «يدعون...» اين نكته نهفته است كه قاتلان حسين، عليه السلام، از امت پيغمبر نيستند، آنان مدعيان دروغينند و به دروغ ادعا دارند كه از امت پيامبر اسلام بوده و مسلمانند و گرنه از گبر و بت پرست بدترند.


3 - در جمله «فيجتمعون...» مصايبي را كه امام حسين، عليه السلام، در راه خدا تحمل كرد، بيان فرموده كه عبارت از قتل و سفك دم و هتك حرمت، اسيري عزيزان، غارت خيمه و جايگاه و اموال آن حضرت است.

و چون همه ي اين مصايب جانكاه در راه خداو براي پيشبرد دين پروردگار بوده، فداكاري و ايثارگري و دلدادگي امام حسين، نسبت به خدا را روشن مي كند.

4 - جمله ي «فعندها يحل الله ببني اميه العنة» عظمت مقام والاي امام حسين، عليه السلام، مورد لعنت و نفرين ابدي خداوندند. و همه مي دانيم كه چنين چيزي در مورد قتل هر كسي صورت نخواهد گرفت، بلكه اختصاص به يك شخصيت آسماني مانند حسين دارد.

5 - در جمله ي «و تمطر السماء دما و رمادا» يعني؛ آسمان براي حسين، عليه السلام، خون و خاكستر مي بارد، مقامي براي امام حسين، عليه السلام، است كه به فكر كسي نمي گنجد. شگفتا اين چه كسي است كه آسمان براي او و در عزاي او خون مي گريد؟!

ابوالعلاء معري نيز همين معنا را در شعر تكان دهنده ي خود آورده، آنجا كه مي گويد:



و علي الافق من دماء الشهيدين

علي و نجله شاهدان



فهما في اواخر الليل فجرا

ن و في اولياته شفقان



ثبتا في قميصه ليجيي

الحشر مستعديا الي الرحمان




؛ بر صحنه ي روزگار، از خونهاي دو شهيد - شهيد راه حق و عدالت - يكي علي و ديگري فرزندش حسين، دو گواه محسوس، باقي مانده است. اين دو گواه محسوس، در اواخر شب به صورت فجر و سرخي در كرانه ي افق، و در اوايل شب به صورت شفق نمايانند و ديده مي شوند، اينها در پيراهن روزگار، ثابت هستند و محو نمي شوند تا در روز محشر، با اين دو گواهي كه دارد، شكواي خويش را به پيشگاه خداي رحمان برد.

6 - جمله «و يبكي عليك كل شي...» نقطه ي اوج عظمت امام حسين، عليه السلام، را نشان مي دهد، زيرا به صريح كلام امام معصوم، هر چيزي حتي وحوش صحرا و ماهيان دريا براي امام حسين، عليه السلام، گريه مي كنند.

راستي عقل انساني حيران و سرگردان عظمت امام حسين، عليه السلام، و كار اوست؛ همه ي موجودات، در شهادت او به سوگ مي نشينند، نه تنها جن و انس و فرشتگان كه آن، بزودي قابل درك است، ولي ماهيان دريا براي مصيبت آن بزرگوار گريان مي باشند و وحوش صحرا و جانوران بيابان براي او اشك مي ريزند.

اين مطالب، كاشف مقام والا، روح بلند، اوج اخلاصي و خدابيني امام حسين، عليه السلام، است و پرده از روي اسراري بر مي دارد كه با مطالب ديگر برداشته نمي شد و حاكي از يك جهان جلال و عظمت حسين است كه وراي درك انسان و فهم آن در اين عالم مادي است.