شيخ صدوق، اعلي الله مقامي، نقل كرده است كه امام حسين، عليه السلام، فرمود: من وارد بر رسول خدا، صلي الله عليه و آله، شدم و ابي بن كعب در نزد آن حضرت بود. پس رسول خدا، صلي الله عليه و آله، فرمود: مرحبا بك يا اباعبدالله يا زين السموات الارضين؛ آفرين بر تو اي اباعبدالله! اي زينت آسمانها و زمينها.

ابي بن كعب عرض كرد: يا رسول الله! چگونه احدي جز شما مي تواند زينت آسمانها و زمين باشد؟

پيامبر فرمود، يا أبي والذي بعثني بالحق نبيا ان الحسين بن علي في السماء اكبر من في الارض و إنه مكتوب عن يمين العرش مصباح هدي و سفينه نجاة؛ [1] اي ابي! سوگند به آن كس كه مرا نبي به حق مبعوث كرد كه حسين بن علي در


آسمان بزرگتر از او در زمين است، و راستي كه از ناحيه ي راست عرش، نوشته شده است: حسين چراغ هدايت و كشتي نجات است.

واژه هاي مخصوصي كه در لسان مبارك پيامبر، درباره ي حضرت حسين بن علي، عليه السلام،- برحسب اين حديث شريف - بكار رفته، چهار واژه و عنوان است:

1 - زين السماوات و الارضين؛ امام حسين زينت و زيور آسمانها و زمينهاست؛ آرايش و زيبايي آسمان و زمين، حسين بن علي، عليه السلام،است. رب السموات و الارض، خداوند متعال است و زينة السماوات و الارض، امام حسين مي باشد. آسمان براي اهل آنها رونق و بهايي و جلوه و جلايي بدون امام حسين ندارد و زمين منهاي امام حسين، براي اهل آن، ارزش و اعتباري نخواهد داشت.

2 - ان الحسين بن علي في السماء اكبر منه في الارض؛ حسين بن علي در آسمان، بزرگتر از او در زمين است.

امام حسين در زمين و براي اهل آن بسيار عزيز و سرافراز و بزرگ است، ولي در آسمانها ارزش ديگري دارد و به مراتب، بزرگتر، سرفرازتر و محبوبتر است، و ذكر و ياد آن حضرت در آسمانها بيشتر از ذكر و نام و نشان او در زمين است، فرشتگان مقرب دربار حق و ملائكه الله در آسمانها، در ذكر امام حسين، عليه السلام،مي باشند؛ به گفته محتشم:


در بارگاه قدس كه جاي ملال نيست

سرهاي قدسيان همه بر زانوي غم است

و اين مطلب را رسول خدا به هنگامي كه فرمود كه ابي بن كعب از گفتار آن حضرت تعجب كرد كه امام حسين را (زين السماوات و الارضين) خواند و با اين عنوان به او خطاب كرد. او شگفت زده شد كه امام حسين زينت آسمان و زمين باشد، و رسول خدا بالاتر از آن فرمود و موقعيت امام حسين را در عالم بالا مهمتر و بيشتر از موقعيت آن حضرت در زمين معرفي نمود.

و بر اساس همين نكته اي كه رسول اكرم راجع به حضرت حسين بن علي، عليه السلام،فرمود، آن روايت شريفه تقويت مي شود كه از حضرت صادق، عليه السلام، نقل شده است كه چون امام حسين، عليه السلام، به شهادت رسيد، ملائكة الله به خروش آمدند و صدا را به ضجه، بلند نموده، عرض كردند: يا رب يفعل هذا بالحسين صفيك و ابن نبيك؟! بار خدايا! آيا با حسين صفي تو و فرزند نبي تو اينچنين كنند؟! فاقام الله لهم ظل القائم، عليه السلام، و قال: بهذا انتقم له من ظالميه؛ [2] خداوند، شبح حضرت ولي عصر را براي آنان مجسم ساخت و فرمود: به وسيله ي اين شخص، از ستمگران درباره ي حسين انتقام خواهم گرفت.

3 - مصباح الهدي؛ امام حسين، عليه السلام، چراغ هدايت است. حسين، عليه السلام، مشعلي تابناك، فرا راه بشر است كه همواره روشني


مي دهد، نورافشاني مي كند و تاريكيها را در هم مي شكند، توده هاي مختلف انساني مي توانند در پرتو نورافشاني اين مشعل هدايت، از راه هاي پرپيچ و خم رها شوند و راه مستقيم و جاده ي نجات و رهايي را پيدا كنند، به كمال و اهداف عاليه ي خود نايل گردند.

كساني كه با حسين بن علي، عليه السلام، آشنا گرديده، از ارشادات، راهنماييها و كلمات حكمت آميز آن بزرگوار بهره گرفته اند، از سقوط در سراشيبيهاي گمراهي و انحرافات، مصون مانده، راه سعادت، شرف و كرامت انساني را پيدا كرده و شاهد مقصود را در آغوش گرفتند؛ خطبه هاي پرشور امام حسين، عليه السلام، بهترين راهگشاي زندگي و عاليترين راهنما در فتنه ها، مشكلات و رويدادهاي گمراه كننده است.

4 - و سفينة النجاة؛ حسين كشتي نجات است. دنيا همچون دريايي توفاني و پرموج است كه لحظه به لحظه خطر غرق شدن، آدمي را تهديد مي كند. اين خطر بزرگ جز با سوار شدن بر كشتي محكم و مطمئن و سريعي كه به سرعت، انسان را از گردابهاي بلا و امواج سهمگين برهاند، مرتفع نخواهد شد و براي آدمي غير از اين چاره اي نيست.

كشتي راهور و مطمئن، در توفانهاي بلا، فتنه ها، اشتباهكاريها، نفاقها و انواع و اقسام شركها، فسادها، تباهيها و سياهيها، اهل بيت پيامبر و خاندان و اولاد علي، عليهم السلام، بويژه سيد و سالار شهيدان،


رهبر و راهنماي فداكاران، حجت خداي سبحان، حضرت حسين بن علي، عليه الصلاة والسلام،است.

دست يابي به اين سفينة النجاة و كشتي رهايي بخش، پيمودن راه و روش امام حسين، عليه السلام،و اقتدا به آن يگانه ي دوران است؛ جدا شدن از اين كشتي نجات، همان انحراف و عدول از خط مشي امام حسين و روي آوردن به اعتقادات و آرمانهاي نامعقول، آلوده شدن به اخلاق رذيله وكارهاي ناشايست، سقوط در منجلاب شهوات سركش و تمايلات باطل و نامشروع، مي باشد و در اين صورت، سقوط ابدي انسان امري حتمي و غيرقابل جبران خواهد بود.