از آن گرانمايه ي عصرها و نسل ها آورده اند كه فرمود: هنگامي كه روز رستاخيز فرامي رسد، براي فاطمه عليهاالسلام، دخت فرزانه ي پيامبر سراپرده اي از نور برپا مي گردد و آن گاه حسين عليه السلام در حالي كه سر مباركش بر روي دستش قرار دارد، به سوي سراپرده ي مادرش مي آيد و وارد صحراي محشر مي گردد و مام ارجمندش با ديدن فرزند گرانمايه اش در آن حالت، ناله اي جانسوز از ژرفاي جان برمي آورد كه تمامي فرشتگان و پيامبران و بندگان آزاده و شايسته كردار و برگزيده اي كه در آنجا گرد آمده اند، با گريه ي جانسوز فاطمه، ناله سر مي دهند.

از پي آن، آفريدگار هستي، حسين را در زيباترين و پرشكوه ترين سيما، در چشم انداز همگان پرتوافكن مي سازد تا با پيكري پوشيده از زخم هاي بي شمار و سر بريده، از كشندگان خويش داد خود را بخواهد و در بارگاه خدا از آنان بپرسد كه به كدامين گناه با او چنين كردند؟

آن گاه خداي دادگر همه ي كشندگان حسين عليه السلام و كساني را كه در ريختن خون پاك او، به گونه اي شركت كرده و در آن جنايت سهمگين به نوعي نقش داشتند، همه را در برابر من گرد مي آورد و من همگي آنان را به كيفر بيدادشان نابود مي سازم؛ از پي آن، خدا همه ي آنان را دگرباره پديد مي آورد و اميرمؤمنان آنان را به كيفر كشتن حسين عليه السلام، نابود مي سازد و پس از او همين گونه، امام حسن و ديگر امامان معصوم به فرمان خدا كشندگان و شركت كنندگان در آن جنايت را كيفر مي كنند؛ و سرانجام خداي فرزانه رنجها و خشمها را از دلهاي دوستداران حسين عليه السلام و يارانش مي زدايد و اندوه آنان به لطف خدا به فراموشي سپرده مي شود.

از ششمين امام نور آورده اند كه فرمود: مهر و بخشايش خدا بر شيعيان و رهروان راه ما باد! پيروان ما، به خداي سوگند كه ايمان آوردگان و ايمان داران راستين هستند و در سوگ و اندوه ما درگذر تاريخ شركت داشته و همدل و همراه ما بوده اند.

«رحم الله شيعتنا، شيعتنا والله المؤمنون.» [1] .