در اين ميان، يكي از دريافت دارندگان نامه از سوي حسين عليه السلام، در تحليل خويش دستخوش يك اشتباه بزرگ گرديد و اين اشتباه ثمره ي تلخي به بار آورد.

او كه نامش را «منذر» آورده اند، پس از خواندن نامه ي امام حسين در آن جو اختناق و فريب اموي، چنين پنداشت كه اين نامه و پيك، از نقشه ها و توطئه هاي سازمان جاسوسي جلاد بيداد پيشه ي اموي، «عبيد» است؛ و او با اين كار در انديشه ي شناسايي طرفداران اصلاح طلب و آزاديخواه حسين عليه السلام در بصره و دستگيري ارادتمندان خاندان وحي و رسالت است. از اين رو براي نجات خويش از شرارت احتمالي دشمن، نامه و پيك را به «عبيدالله» تسليم كرد و «عبيد» نيز كه داماد او و همسر دخترش «بحريه» بود، از كار او شادمان گرديد و پيك سالار شايستگان را بازداشت كرد و براي ايجاد وحشت و هراس بيشتر، او را در برابر ديدگان مردم وحشت زده و نگران به دار آويخت و به شهادت رساند.

پس از اين جنايت، «عبيد» به منبر رفت و مردم را از مخالفت با استبداد سياه اموي برحذر داشت و با نواختن مارك آشوبگر و فتنه انگيز بر پيشاني آزادي خواهان و قانونمداران و قانون گرايان، به آنان هشدار داد و شب را در بصره خوابيد و فرداي آن شب سياه آهنگ كوفه كرد.