اين نامه پرشور و سرشار از مهر و ارادت به حسين عليه السلام رسيد. هنگامي كه آن حضرت نامه را خواند، قهرمان «نهشلي» را دعا كرد و فرمود:

«ما لك؟ آمنك الله يوم الخوف، و اعزك و أرواك يوم العطش الأكبر.»

هان اي بنده ي خدا! تو را چه مي شود؟ خدا تو را در روز رستاخيز - كه روز ترس و هراس سهمگين خلق است - امنيت ارزاني دارد و تو را به پاداش پيروي از حق و عدالت، عزت بخشد و در روز تشنگي سخت رستاخيز تو را سيراب گرداند.

و خود «ابن مسعود» پس از فرستادن اين نامه - در آن شرايط سخت و هراس انگيز - به سازماندهي ياران و همراهان و همرزمان خويش پرداخت و آن گاه زماني كه آماده ي حركت براي ياري رساني به پيشواي شايستگان گرديد، به ناگاه خبر جانسوز


شهادت آن حضرت و ياران فداكارش به او رسيد و او با دريافت آن خبر جانگداز، از سويي از شهادت حسين عليه السلام به اندوهي عميق گرفتار آمد و از دگر سو به خاطر موفق نشدن به ياري او، دچار دريغ و دردي جانكاه و پايان ناپذير شد. و هماره با همان غم جانكاه همدم و همراه بود تا جهان را بدرود گفت.