امام حسين عليه السلام در رسيدگي به نيازمندان، موافق و مخالف نمي شناخت. آن حضرت بر اين باور بود كه رسم جوانمردي اقتضاء مي كند كه بايد به درماندگان، بيچارگان و نيازمندان كمك نمود.

آري، مهرباني و مهرورزي به تمام افراد بشر، عادت مستمرّ مردان الهي است و دستگيري از افتادگان، شيوه هميشگي اهل بيت پيامبر عليهم السلام مي باشد.

علي بن طعان محاربي مي گويد: هنگامي كه لشكر حرّ قافله امام حسين عليه السلام را محاصره كرد، آن روز من آخرين نفري بودم كه از سپاه حرّ به منزل «ذوحِسَم» رسيدم. امام حسين عليه السلام چون تشنگي من و اسبم را مشاهده كرد، به من فرمود: «اَنَخِ الرّاوية؛ اين راويه را بخوابان!» و چون ما راويه به مشك مي گفتيم، منظور امام را نفهميدم. حضرت دوباره فرمود: «يابن اخي، انخ الجمل؛ برادر زاده! آن شتري را كه مشك آب روي اوست بخوابان.» چون شتر را خواباندم فرمود: از آب آن بخور. من خواستم آب بخورم، اما دستپاچه شدم و نتوانستم. امام حسين عليه السلام برخاسته از آن مشك، من و اسبم را سيراب نمود. [1] .

حضرت سيدالشهدا عليه السلام اين همه مهر و محبت را براي كسي ابراز نمود كه به جنگ او آمده بود. آن بزرگوار فردي را سيراب كرد كه او جزو سپاهي بود كه در روز عاشورا وي را با لب عطشان به شهادت رساندند!