حضرت سيدالشهدا عليه السلام در مواقع مقتضي، براي حمايت از نيازمندان و محرومان جامعه اسلامي به اقدامات عملي و حركت هاي انقلابي دست مي زد. آن حضرت از آنجايي كه بعد از شهادت برادرش امام مجتبي عليه السلام حجت الهي و امام امت بود، با استفاده از نفوذ معنوي و اقتدار خويش در اموال حكومت و بيت المال مسلمانان تصرّف كرده و آن را به نفع محرومان و درماندگان جامعه توزيع مي نمود.

در سال پنجاه و چهارم هجري، يكي از كاروان هاي حامل اموال حكومتي كه از يمن براي معاويه ارسال شده بود، به مدينه رسيد. امام حسين عليه السلام دستور داد تا آن را توقيف نموده و محموله هاي آن را در ميان نيازمندان بني هاشم و ديگران تقسيم نمايند. آنگاه به معاويه نامه اي به اين مضمون نوشت:

از حسين بن علي به معاوية ابي سفيان! اما بعد، ما با كارواني مواجه شديم كه اموال و پوشاك و عنبر و انواع عطرهاي ديگر را براي تو مي آورد، تا آنها را در خزائن دمشق ذخيره كرده و در رفاه و آسايش خود و بستگانت مصرف نمايي. اما من به آنها نياز داشتم و قبل از تو آن را تصرّف كردم. والسلام.

اين عمل انقلابي حضرت اباعبداللّه عليه السلام اسباب نارضايتي معاويه را فراهم آورد و طي نامه اي، آن حضرت را از عواقب اين كار برحذر داشت. [1] .