دنائتهايي كه اصحاب يزيد به خرج دادند كه از قانون جنگ و فروسيت به كلي دور بود:

1. منع آب (نه تنها بر حريف بلكه بر اطفال و كودكان).

2. كشتن اطفال، خصوصا در برابر ديدگان مادر و خواهر و عمه، نظير قضيه ي طفلي كه له قرطان. [1] .

3. برهنه كردن بدن امام حسين به واسطه ي طمع در لباسهاي آن حضرت.


4. ريختن به سر زنها و كندن حلي و زيور از بدن آنها.

5. سنگباران و تيرباران كردن آن عده ي قليل.

6. شماتتهاي لاذع [2] .

7. سر شهيد به گردن اسب آويختن.

8. سب و دشنام.

9. اسب تاختن بر بدن آن حضرت.

10. تنگ گرفتن بر اسيران و زدن آنها و سوار كردن آنها بر شتران بي جهاز.

11. غل كردن بيمار (امام سجاد عليه السلام).

12. مقابل كردن سرها و اسرا.

13. جاي بد به اسيران دادن.

14. شماتت به اسيران داغديده.

15. جسارت به سر مقدس و دندانهاي مقدس.

16. كشتن زن (مادر وهب).

17. عبور دادن اسيران از قتلگاه (اگر به تقاضاي خود اسيران براي وداع نبوده).

18. آتش زدن به خيام در شبي كه اسرا بايد هنوز بمانند و بسر برند.

19. نان و غذا ندادن به اطفال به طوري كه اطفال معصوم از دست مردم نان و خرما مي گرفتند و ام كلثوم مانع مي شد.