فرزدق به امام گفت: «قلوب الناس معك و سيوفهم مع بني امية، و القضاء ينزل من السماء و الله يفعل ما يشاء» [1] مجمع بن عبيد عامري [2] گفت: «أما أشراف الناس فقد أعظمت رشوتهم و ملئت غرائرهم، فهم الب واحد عليك، و أما سائر الناس بعدهم فان قلوبهم تهوي اليك و سيوفهم غدا مشهورة عليك» [3] ايضا بشر بن غالب در ذات عرق


به نقل نفس المهموم ص 93.

فرزدق نظر عامه را گفت، عامه اي كه محكوم روش كبراء و رؤسا بودند و از خود اراده اي نداشتند. ولي مجمع بن عبيد تجزيه كرد اشراف بي ايمان را از عامه ي مؤمن ضعيف تابع صفت مقلد مسلك كه طبق منطق قرآن كريم هر دو در آتش اند. در حقيقت معناي جمله ي فرزدق اين است كه دل اينها با توست ولي دلشان هيچ كاره است، حاكم معزول است ولي شكمشان با دشمنان توست و اينها هم بنده ي شكمند و به امر شكم با دل خودشان مي جنگند؛ قبل از اينكه با تو بجنگند، با سپاه شكم به جنگ دل خودشان رفته اند و ضمير خود را مجروح كرده اند. اجمالا معلوم مي شود كه ممكن است بشر دلش حق را بخواهد و آرزو كند و در عين حال علي رغم عشق و علاقه اش قدم بردارد و به روي محبوب خودش خنجر بكشد. مي گويند مأمون شيعه ي امام كش بود. عموم مردم حق را دوست دارند، يك نوع دوستي كاذبي يعني دوستي بي ريشه اي، نظير اشتهاي كاذب و اشتهاي صادق، و نظير صبح كاذب و صبح صادق. تعصي الاله و أنت تظهر حبه... [4] .