عامل سوم يك عامل خصوصي است اين دو عاملي كه عرض كردم، يعني غرضها و عداوتهاي دشمنان و حس اسطوره سازي و افسانه سازي، در تمام تواريخ دنيا وجود دارد. ولي در خصوص حادثه ي عاشورا يك عامل بالخصوصي هست كه اين عامل سبب شده است كه در اين داستان بالخصوص، جعل واقع بشود. آن عامل چيست؟

پيشوايان دين از زمان پيغمبر اكرم و زمان ائمه ي اطهار دستور اكيد و بليغ داده اند كه بايد نام حسين بن علي زنده بماند، بايد مصيبت حسين بن علي هر سال تجديد بشود، چرا؟ بحث در اين «چرا» است. اين چه دستوري است در اسلام؟ چرا اين همه ائمه ي دين به اين موضوع اهتمام داشتند؟ چرا براي زيارت حسين بن علي اين همه اهتمام و ترغيب است، اين همه تشويق است؟ ما بايد به اين «چرا» دقت كنيم. ممكن است كسي بگويد: «اين براي اين است كه تسلي خاطري براي حضرت زهرا باشد.» آيا اين حرف مسخره نيست كه بعد از هزار و چهارصد سال، هنوز حضرت زهرا احتياج به تسليت داشته باشد؟ در صورتي كه به نص خود امام حسين و به حكم ضرورت دين، بعد از شهادت امام حسين ديگر امام حسين و حضرت زهرا نزد يكديگر هستند. اين چه حرفي است؟! مگر حضرت زهرا بچه است كه بعد از هزار و چهارصد سال هنوز هم دائما به سر خودش بزند، گريه كند، بعد ما برويم به ايشان سر سلامتي بدهيم! اين حرفها دين را خراب مي كند، حسين مكتب عملي در اسلام تأسيس كرد. حسين عليه السلام نمونه ي عملي قيامهاي اصلاحي است. خواستند مكتب حسين زنده بماند،خواستند حسين سالي يك بار با آن نداهاي شيرين و عالي و حماسه انگيزش ظهور پيدا كند، فرياد كند: «الا ترون أن الحق لا يعمل به و الباطل لا يتناهي عنه ليرغب المؤمن في لقاء الله محقا» [1] .

خواستند «الموت اولي من ركوب العار» [2] (مرگ از زندگي ننگين بهتر است) براي هميشه زنده بماند. خواستند «لا اري الموت الا سعادة و الحياة مع الظالمين الا برما» [3] براي هميشه


زنده بماند. زندگي با ستمكاران براي من خستگي آور است؛ مرگ در نظر من جز سعادت چيزي نيست. خواستند آن جمله هاي ديگر حسين: «خط الموت علي ولد آدم مخط القلادة علي جيد الفتاة» [4] زنده بماند، «هيهات منا الذلة» [5] زنده بماند. مردي كه مي آيد آنجا در مقابل يك دريا [انسان]، سي هزار نفر، مي ايستد، آن طور مردانه، در حالي كه در نهايت شدت گرفتار است از ناحيه ي شخص خودش، از ناحيه ي خاندان خودش، مرد و مردوار - كه چنين مردي دنيا به خودش نديده است- و مي گويد: «الا و ان الدعي بن الدعي قد ركز بين اثنتين بين السلة و الذلة هيهات من الذلة يأبي الله ذلك لنا و رسوله و حجور و طابت و طهرت» [6] خواستند اينها زنده بماند، مكتب حسين زنده بماند، تربيت حسيني زنده بماند، پرتوي از روح حسيني در اين ملت بتابد. فلسفه اش خيلي روشن است. گفتند نگذاريد اين حادثه فراموش بشود. حيات و زندگي شما بستگي به اين حادثه دارد، انسانيت و شرف شما بستگي به اين حادثه دارد، اسلام را با اين وسيله مي توانيد خوب زنده نگه داريد.

پس ترغيب كردند به اين كه مجلس عزاي حسيني را زنده نگه داريد. راست است. عزاداري حسين بن علي واقعا فلسفه دارد، واقعا فلسفه ي صحيح دارد، فلسفه ي بسيار بسيار عالي هم دارد. هر چه ما در اين راه كوشش كنيم، به شرط اينكه هدف اين كار را تشخيص بدهيم بجاست. اما متأسفانه عده اي اين را نشناختند، خيال كردند كه بدون اينكه مردم را به مكتب حسين عليه السلام آشنا كنيم، به فلسفه ي قيام حسيني آشنا كنيم، عارف به مقامات حسيني كنيم، همين قدر كه مردمي آمدند و نشستند و يك گريه اي را نفهميده و ندانسته كردند، ديگر كفاره ي گناهان است!