حسين بن علي عليه السلام در كربلا پياده شد، چند روز بعد عمر بن سعد با يك ستون چهار هزار نفري آمد، يكي دو روز بعد فرمان منع آب رسيده و به اجرا گذارده شد، نلاقاتها و گفتگوهاي حسين اباعبدالله عليه السلام با عمر بن سعد به نتيجه درستي نرسيد، وي در جواب مطالب اساسي و مستدل حضرت علاقه هاي عاطفي را پيش مي كشيد.

اباعبدالله عليه السلام يكي دو بار براي لشكر ابن زياد مطالبي بيان فرموده، موعظه و نصيحت و استدلال را به حد اعلا رساند اما پولها و وعده هاي ابن زياد و تمايلات شيطاني مردم كار خود را كرده و بر اين همه سخنان ملكوتي ترتيب اثري داده نشد:

«قال ابوعبدالله الحسين عليه السلام: الناس عبيد الدنيا و الدين لعق علي السنتهم يحوطونه ما درت معايشهم فاذا محصوا بالبلاء قل الديانون».

حسين بن علي فرمود: مردم، بندگان دنيا هستند، و دين ورد زبان آنهاست تا وقتي كه با زندگي ماديشان بسازد، اما به هنگام آزمايش و گرفتاري ها دينداران كم اند.