عترت و در صدر آن، اميرمؤمنان عليه السلام ترجمان وحي و عِدل قرآن اند كه در كنار يكديگر موجب مصونيّت انسان ها از گمراهي مي گردند. در قرآن كريم مودّت و دوستي آنان اجر و مزد رسالت به شمار آمده و فرموده است:«قل لا اسئلكم عليه اجراً الاّ المودّة في القربي» [1] بگو من براي رسالت خويش مزدي جز دوستي خويشاوندان نمي خواهم. نه مودّت و عشقي صرفاً احساسي و عاطفي، بلكه عشقي كه موجب رهنمون شدن انسان ها به سوي خدا مي شود؛ چنان كه در آيه ديگر آمده است: «قل ما اسئلكم عليه من اجرٍ الاّ من شاء ان يتّخذ الي ربّه سبيلاً» [2] بگو من در برابر آن (ابلاغ آيين خدا) هيچ گونه پاداشي از شما نمي طلبم مگر كسي كه بخواهد راهي به سوي پروردگارش بيايد.

بر اين اساس است كه ائمه عليهم السلام اهميّت اين حكم الهي و قرآني را بيان مي داشته اند. سليم بن قيس مي نويسد: يك سال قبل از مرگ معاويه، حسين بن علي عليهما السلام با عبداللّه بن عبّاس و عبداللّه بن جعفر براي حجّ به مكّه رفتند. امام حسين عليه السلام مردان و زنان و ياران بني هاشم و آن عدّه از انصار را كه او و خاندانش را مي شناختند، جمع كرد. سپس چند نفر را فرستاد و فرمود: همه اصحاب پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم كه معروف به صلاح و عبادت اند و به حجّ آمده اند، نزد من جمع كنيد. در پي اين دعوت، بيش از هفتصد نفر كه بيشتر آنان از تابعان و حدود دويست نفر از اصحاب پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم بودند، در منا در خيمه آن حضرت گرد آمدند. امام در ميان آنان به بيان خطبه برخاست و پس از حمد و ثناي الهي فرمود:

اما بعد، اين شخص طغيانگر (معاويه) در باره ما و شيعيان ما اعمالي را روا داشت كه ديديد و فهميديد و شاهد بوديد. مي خواهم مطلبي را از شما بپرسم؛ اگر راست گفتم، مرا تصديق كنيد و اگر دروغ گفتم، مرا تكذيب كنيد. شما را سوگند مي دهم به حقّ خدا بر شما و حقّ رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم و خويشاوندي من كه با پيامبر شما دارم، چون از اينجا (به ديار خود) رفتيد، اين گفتار مرا عنوان كنيد و همه شما در ديار خود از قبايلتان ـ آنان را كه به آنها اطمينان داريد ـ دعوت كنيد.

سپس حضرت ضمن بيان آيات قرآني كه در فضيلت علي عليه السلام وارد شده است، فرمود:

شما را به خدا سوگند مي دهم! آيا مي دانيد كه رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم روز «غديرخم» علي عليه السلام را به ولايت نصب كرد... آيا مي دانيد كه رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم در آخرين خطبه اي كه براي مردم خواند، فرمود: من در ميان شما دوچيز گرانبها مي گذارم، كتاب خدا و عترتم، دامن آن دو را بگيريد تا هرگز گمراه نشويد؟

گفتند. آري به خدا. [3] .