«إِنَّ هذِهِ الدُّنْيا قد تَغَيَّرَتْ وَ تَنَكَّرَتْ وَ أَدْبَرَ مَعْرُوفُها، فَلَمْ يَبْقَ مِنْها إِلاّ صُبابَةٌ كَصُبابَةِ الاِْناءِ وَ خَسيسُ عَيْش كَالْمَرْعَي الْوَبيل، أَلا تَرَوْنَ أَنَّ الْحَقَّ لا يُعْمَلُ بِهِ وَ أَنَّ الْباطِلَ لا يُتَناهي عَنْهُ، لِيَرْغَبَ الْمُؤْمِنُ في لِقاءِاللّهِ مُحِقًّا، فَإِنّي لا أَرَي الْمَوْتَ إِلاّ سَعادَةً وَ لاَ الْحَياةَ مَعَ الظّالِمينَ إِلاّ بَرَمًا، إِنَّ النّاسَ عَبيدُ الدُّنيا وَ الدّينُ لَعْقٌ عَلي أَلْسِنَتِهِمْ يَحُوطُونَهُ مادَرَّتْ مَعائِشُهُمْ فَإِذا مُحِّصُوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّيّانُونَ.»

امام حسين (عليه السلام) در هنگام سفر به كربلا فرمود:راستي اين دنيا ديگرگونه و ناشناس شده و معروفش پشت كرده، و از آن جز نمي كه بر كاسه نشيند و زندگي اي پست، همچون چراگاه تباه، چيزي باقي نمانده است. آيا نمي بينيد كه به حقّ عمل نمي شود و از باطل نهي نمي گردد؟ در چنين وضعي مؤمن به لقاي خدا سزاوار است. و من مرگ را جز سعادت، و زندگي با ظالمان را جز هلاكت نمي بينم. به راستي كه مردم بنده دنيا هستند و دين بر سر زبان آنهاست و مادام كه براي معيشت آنها باشد پيرامون آن اند، و وقتي به بلا آزموده شوند دينداران اندك اند.