بعد از شهادت علي (ع) امام حسن با معاويه نه تنها كنار نيامد بلكه اعلام جنگ كرد و نامه ها و مكاتباتي كه بين حضرت و بين شام رد و بدل شده، نامه هاي بسيار تندي است و لحن مكاتبات رفته رفته شديد شده تا به مرحله اي رسيده است كه همديگر را به جنگ تهديد كردند و مي رفت كه آتش جنگ افروخته شود همان استاندار كه بعد از شهادت علي (ع) داعيه حكومت داشت با روشهاي شيطاني از جمله فريب دادن، خريدن افراد، توزيع پول در ميان اشخاص، وعده دادن به جاه و رياست به افراد و متنقدان و تهديد كردن بعضي از ضعفا كار را به مرحله اي رساند كه اصولا در اردوگاه امام مجتبي (ع) كاري قابل انجام دادن نبود؛ حتي مركز حيات و در حقيقت فرماندهي كل در حيات خود امام حسين (ع) در مخاطره افتاد. طبيعي بود كه در اينجا قرارداد ترك مخاصمه مطرح شد. بعضي از آن تعبير به صلح و بعضي نيز تعبيرات ديگر مي كنند. اما اگر در متن قرارداد دقت شود شايد مناسبترين تعبير، ترك مخاصمه است. چون امام حسين (ع) شرايطي براي معاويه گذاشته بود، اگر چه او به اين شرايط عمل نكرد كه در تاريخ مذكور است. به هر حال ترك مخاصمه انجام گرفت و سالها امام

مجتبي (ع) در حال ترك مخاصمه در مدينه زندگي مي كرد.