در آن حال كه شمر به روي سينه اش نشست و شروع به جدا كردن سرش (نمود) امام به خداوند عرض كرد:«هَل وافَيتُ بِعَهدي؛ آيا اي خداوند من به عهدي كه در عالم ذرّ با تو كردم وفا نمودم و از عهده اين كار بر آمدم؟ يعني اي محبوب من تو هم به عهد خود وفا كن، پس گناهان شيعيان مرا ببخشا، پس در آن حال ندايي از عالم بالا به گوشش رسيد، كه: يا حسين دل خوش دار كه ما هم به وعده خود وفا كرديم، پس اين قدر از دوستان تو بيامرزيم كه تو خشنود گردي. [1] .



شمر گويد: گوش كردم تا چه خواهد از خداي

جاي نفرين هم، به لب ديدم دعا دارد حسين