حضرت صادق به «ابي بصير» فرمود: به درستي كه جده ام فاطمه بر فرزندش امام حسين گريه مي كند و گاهي چنان نعره مي زند، كه جهنم به خروش مي آيد و چون خازنان جهنم صداي فاطمه را مي شنوند، جهنم را ضبط مي نمايند، كه مبادا اهل زمين را بسوزاند، تا گريه فاطمه ساكت مي شود و درياها به صداي فاطمه متلاطم مي شود و به سوي يكديگر راه پيدا مي كند و به هر قطره از آن ها مَلِكي مُوكّل است، كه چون صداي فاطمه بلند مي شود، محافظت آن ها مي كنند، كه مبادا اهل زمين را غرق كنند و پيوسته از گريه فاطمه گريانند. اگر اين صدا به گوش اهل زمين برسد، همگي مدهوش مي شوند و كوه ها متحرك مي شوند و بر زمين لرزه مي افتد. [1] .