1. زيارت اهل قبور بايد با انديشه و عبرت آموزي، سازندگي و رشد، ايمان و تقوا و آمادگي براي رفتن از دنيا همراه باشد.

2. غفلت هاي اعتقادي و ايماني بزرگترين خسارت هاي روحي و جسمي، مادي و معنوي، دنيايي و آخرتي را براي انسان به بار مي آورد.

3. چه بسا دنيا و آثار شهواني، رياستي و مالي و... انسان را از عمل صالح و مسير الي اللَّه ساقط مي نمايد.

4. انسان بايد بداند، كه مي ميرد و اين كلام، موعظه سازنده او باشد «كَفَي بِالمُوتِ واعِظاً؛ [1] مرگ به عنوان بهترين نصيحت كننده كافي است.

5. مشكلات برزخ و دوزخ را بايد با ايمان و جهاد اكبر، انجام واجبات و ترك كارهاي حرام كاهش داد.


6. دنبال كردن آرزوهاي نامشروعِ دنيا، موجب حجاب دل و انديشه، عامل خلع روح انسان از ايمان و عقل، وجدان و قلب سليم مي گردد.

7. مرگ و حوادث برزخ، قبر و شهادت اعضاي بدن، حساب و ميزان را ياد نمودن، تأثيرات تربيتي، اعتقادي و ديني سازنده اي در بردارند.