يادآوري مصيت هاي مظلومين تاريخ به ويژه سيد و سالار شهيدان و مظلومان تاريخ بشريت، سومين وصي بر حق پيامبر و سلالة الرسول، حضرت ابي عبداللَّه الحسين از ارزش والايي برخوردار مي باشد. اين روضه را زماني جبرئيل امين در وقت توبه حضرت آدم ابوالبشر خواند و روزي پيامبر و علي و فاطمه صلوات اللّه عليهم اجمعين خواندند. امام حسين عليه السلام در كرببلا و نينوا مصيبت هايي را يادآور نموده، به مناسبت ها جمله هايي را بيان فرمود، كه همه اش مصيبت و گريه، مظلوميت و اشك مي باشد.


حضرت فرمود: «اَنَا قَتيلُ العِبَرَةِ، لا يَذْكُرُنِي مُؤمِنٌ اِلاَّ بَكي؛ [1] من كشته سختي ها و ستم ها هستم، مؤمني مرا ياد نمي كند، مگر اينكه اشك مي ريزد».

حضرت امام حسين عليه السلام فرمود: «وَالَّذِي نَفْسُ حُسَينٍ بَيَدِهِ لا يَنْتَهِي بَنِي اُمَيَّهَ مُلْكُهُم حَتَّي يَقْتُلُونِي، وَ هُم قَاتِلِي، فَلَوْ قَدْ قَتَلُونِي لَمْ يَصِلُوا جَميعاً اَبَداً، وَ لَم يَأخُذُوا عَطاءً في سَبيِلِ اللَّهِ جَميعاً اَبَداً؛ [2] قسم به خدايي كه جان حسين در دست اوست، حكومت بني اميه تمام نمي شود، تا اين كه مرا مي كشند، در حالي كه آن ها قاتل من هستند، پس آن ها با كشتن من به اهداف خود نمي رسند و هيچ كدام از آنها هديه ايي براي اين عمل در راه خدا نمي گيرند».

توضيح آن كه؛ اين ها اگر براي رسيدن به حكومت دنيا و منافع خود بوده اند، با شهادت من به مقصدشان نايل نمي گردند.

امام فرمود: «اِنَّ اَوَّلَ قَتيلِ هذِهِ الأُمَّةِ اَنَا وَ اَهْلٌ بَيْتِي، وَ الَّذِي نَفْسُ حُسَينٍ بِيَدِهِ لا تَقُومُ السَّاعَةُ وَ عَليَ الأَرْضِ هاشِمِيٌّ يُطْرَقْ؛ [3] به درستي كه من و اهل بيتم اولين كشته هاي اين امت هستيم و قسم به آن كسي جان حسين در دست اوست، قيامت بر پا نمي گردد، مگر اين كه فرزندان هاشم در اين زمين زندگي مي كنند». گويا حضرت بيان مي كند؛ كه با كشتن ما


نسل هاشمي ريشه كن نمي شود. آري! نه فرزندان پيامبر محو مي شوند، نه انديشه ها و رسالت او و نه روش و منش حسيني براي زنده نمودن و حفظ كردن دين خدا، بلكه همه اين موارد زنده و جاويد است.



اي ياد تو در عالم آتش زده بر دلها

هر جا ز فراق تو، چاك است گريبانها



اي گلشن دين سيراب از اشك محبانت

از خون تو شد رنگين، هر لاله به بستانها



مَعاشِرَ النَّاس اَما تَرَونَ اِلي مآءِ الْفُراتِ يَلُوحُ كَأَنَّهُ بُطُونُ الْحَيَّاتِ يَشْرِبُهُ الْيَهُودُ وَ النَّصاري و َالْكَلابُ وَ الخَنازِيرُ وَ آلُ الرَّسُولِ صَلَّي اللَّهُ عَلَيهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم يَمُوتُونَ عَطَشا؛ [4] اي مردم! آيا نمي بينيد، كه آب فرات مثل شكم ماهي ها موج مي زند، يهود و نصارا و سگها و خوكها از آن آب مي نوشند، در حالي كه اهل بيت پيغمبر صلي الله عليه وآله وسلم در حال تشنگي مي ميرند».

امام حسين عليه السلام در مقابل شمر فرمود: «اِتَّقُوا اللَّهَ رَبَّكُم وَ لا تَقْتُلُونِي، فَاِنَّهُ لا يَحِلُّ لَكُم قَتْلي، وَ لاَ اِنْتِهَاكَ حُرْمَتِي، فَاِنِّي اِبْنُ بِنْتِ نَبِيِّكُم وَ جَدَّتِي خَديِجَةُ زَوْجَةِ نَبِيِّكُم وَ لَعَلَّهُ قَدْ بَلَغَكُم قَوْلُ نَبيِّكُم. اَلحَسَنُ وَ الحُسَينُ سَيِّدا شَبابِ اَهلِ الجَنَّةِ؛ [5] از پروردگارتان بترسيد، مرا نكشيد، به درستي كه شهادت من و بي حرمتي به حرمم براي شما حلال نمي باشد، به درستي كه من پسر دختر پيغمبر شما و مادر بزرگِ من حضرت


خديجه عليها السلام همسر پيامبر شما و شايد اين كلام پيامبرتان به شما رسيده است، كه فرمود: حسن و حسين جوانان اهل بهشت هستند».