بازگشت

امام حسين و مناجات عاشقانه


دعا رمزي بين عاشق و معشوق است، هر زماني انسان مي خواهد، با خداي خويش سخن بگويد، دعا به خواند، و اگر خواهان شنيدن كلام الهي و دوستدار صحبت كردن معشوق خويش است، قرآن به خواند. لذا در زندگي انبياء و ائمه عليهم السلام تلاوت آيات و دعا خواندن جايگاه ويژه ايي دارد،

حضرت امام حسين عليه السلام در حساسترين لحظات دست مناجات را بلند كرد و فرمود: «اَللَّهُمَّ اَنْتَ ثَقْتَيِ فِي كُلِّ كَربٍ وَ اَنتَ رَجآئي فِي كُلِّ شِدَّةٍ وَ اَنْتَ فِي كُلِّ اَمْرٍ نَزّلَ بِي ثِقَةٌ وَعِدَةٌ؛ [1] خدايا، تو اطمينان و تكيه گاه من در همه سختي ها هستي، و تو اميد من در همه مشكلات و گرفتاريها هستي و تو در هر پيش آمدي از اموري كه به من فرود مي آيد، وسيله اعتماد و پناه من هستي».


حضرت امام حسين عليه السلام وقتي كه به زمين كربلا رسيد، همه فرزندان و برادران و اهل بيت را جمع نمود. سپس به آنها نظري نمود، ساعتي اشك ريخت، و فرمود: «اَلّلهُمَّ اِنَّا عِتْرَةُ نَبِيِكَ مُحَمَّدٍ وَ قَدْ اُزْعِجْنَا وَ طُرِدْنا، وَ اُخْرِجْنا عَنْ حَرَمِ جَدِّنا، وَ تَعَدَّتْ بَنُواُمَيَّةِ عَلَيْنا اَللَّهُمَّ فَخُذْ لَنا بِحَقِّنَا، وَ انْصُرنَا عَلَي القَومِ الكَافِريِن؛ [2] خدايا! ما عترت پيامبر تو حضرت محمد صلي الله عليه وآله وسلم هستيم، ما به زحمت افتاديم و از ديارمان طرد شديم و از حرم جدمان خارج شديم، و بني اميه برما ستم نمودند، خدايا! حق ما را از آن ها بگير، و ما را بر گروه كافر ياري فرما».

جمله اي از دعاي عرفه حضرت، «اَللَّهُمَّ اجْعَلْنِي اَخْشاكَ كَاَنّي اَراكَ وَ اَسْعِدْني بِتَقْويكَ وَ لا تُشْقِني بِمَعْصِيَتِكَ وَ خِرْلي فِي قَضآئِك وَ بارِكْ لي في قَدَرِكَ؛ [3] خدايا! قرار بده مرا كه از تو بترسم، مثل كسي كه او را مي بينم و مرا با نافرماني خود به شقاوت و پستي نيانداز و خوبي ها را در حكم خويش براي من قرار بده و بركت را در تقديرت برايم مقدر فرما».

«اَللَّهُمَّ اجْعَلْ غِنَايَ فِي نَفْسي وَ اليَقينَ فِي قَلْبِي وَ الأِخْلاصَ فِي عَمَلِي وَ النُّورَ فِي بَصَري وَ البَصيِرَةَ فِي ديني وَ مَتِّعْني بِجَوارِحِي وَ اجْعَلْ سَمْعي وَ بَصَرِيَ الوارِثَيْنَ مِنّي وَ انْصُرْني عَلي مَن ظَلَمْتِي؛ [4] خدايا! قرار بده بي نيازي در وجودم و يقين را در دلم و اخلاص را در كارهايم، و نور


را در چشمم و شناخت و شعور در دينم و با اعضاي بدنم مرا بهره مند فرما و گوش و چشمم را دو وارث من قرار بده و مرا بر كساني كه به من ستم مي نمايند ياري فرما».


پاورقي

[1] بحارالانوار، ج 91، ص 211.

[2] بحارالانوار، ج 44، ص 382.

[3] بحارالانوار، ج 95، ص 218.

[4] بحارالانوار، ج 95، ص 218.