يكي از حوادث ناگواري كه پس از رحلت پيامبر اكرم(ص) اتفاق افتاد ايجاد كارخانه مرتدسازي بود. ايجاد اين كارخانه، زمينه قبلي داشت زيرا بسياري از كساني كه در سالهاي آخر عمر شريف پيامبر اكرم (ص) به اسلام گرويدند شناخت چنداني از اسلام نداشتند و حتي گروههايي نيز به خاطر ترس از آينده و احتياط در مقابل حمله هاي احتمالي مسلمانان به آنان در ظاهر به اسلام گرويدند ولي اسلام از زبانشان به درون قلبشان راهي باز نكرده بود. به همين جهت پس از رحلت رسول خدا، احساس آرامش كردند و زبان را با قلب هماهنگ ساختند و راه احتياط گذشته را رها ساختند و صريحاً به بت پرستي سابق رو آوردند و خود را براي مبارزه عليه اسلام آماده ساختند كه مقابله با آنان و نشان دادن قدرتي از ناحيه مسلمانان و اينكه با رحلت پيامبر اكرم(ص) دين او و راه و روش او تضعيف نشده است، كار بسيار خوب، بجا و پسنديده اي بود و هر مسلمان عاقل و دلسوز با آن موافقت مي نمود.

اما حاكمان آن روز، و برنامه ريزان و نقشه كشان، اين زمينه را موقعيتي خوب براي سركوب هر نغمه مخالف دانستند و با اسم مبارزه با ارتداد هر مخالفي را سركوب كردند و حتي كساني را كه نماز مي خواندند، روزه مي گرفتند و پرداخت زكات را قبول داشتند ولي در اين كه آيا آن را به خليفه بپردازند يا به شخص ديگر، يا خود، آن را به مصارف تعيين شده در قرآن برساند ترديد داشتند نيز به ارتداد محكوم شدند و مورد هجوم همه جانبه واقع شدند. مؤمنان واقعي پس از آزمون و خطاهاي متعدد فرا گرفتند كه چگونه عمل كنند و سخن بگويند تا در عين بر ملا ساختن خطا كاري هاي خلفا و حكومت، هيچ گاه برچسب ارتداد به پيشانيشان نچسبد و زمينه را براي بدنام سازي خود فراهم نكنند كه خود، حديث مفصلي دارد.