يكي از سؤال هايي كه معمولاً ذهن هر شيعه بلكه هر مسلمان يا هر انسان آگاه از حادثه كربلا را به خود مشغول مي سازد اين است كه چرا امام حسين (ع) زنان، فرزندان خردسال، خواهران و... را به همراه خود به كربلا برد. با اينكه افراد در سختيها، خود سپر بلا مي شوند و زنان را از حوادث سخت و تلخ دور نگه مي دارند و خصوصاً افرادي كه غيور هستند و نمي خواهند زن و فرزندان در معرض ديد نامحرم يا مورد آزار و اذيت ديگران قرار گيرند، با كوچكترين احتمال خطر خانواده خود را به منطقه خطر خيز نمي برند يا اگر در منطقه خطر واقع شدند به هر راهي كه شده تلاش مي كند خانواده خود را از آن منطقه بيرون سازند.

اما مي بينيم كه در حادثه كربلا اين چنين نشده است. ما حتي اگر علم غيب امام(ع) و پيشگوييهاي پيامبر اكرم(ص) و حضرت علي(ع) و رؤياهاي شخصي امام حسين(ع) در باره كشته شدن او در نزيكي كوفه را كنار بگذاريم و ناديده بگيريم باز از نظر تحليل سياسي و احتياط كاري كه يك مبارز سياسي و يك رهبر و فرمانده معمولي بايد داشته باشد نبايد چنين كاري صورت مي گرفت و احتياط ايجاب مي كرد كه در زمينه اي كه احتمال خطر وجود دارد زن و فرزندان خود را در خطر داخل نسازد.

بنابراين حتماً در اين كار امام حسين(ع) رمز و رازهايي نهفته است و مطالبي وجود دارد كه بايد مورد بررسي دقيق قرار گيرد و با يك يا دو جمله كوتاه نمي توان جوابش را بيان ساخت و مقاله اي تحقيقي در اين راستا لازم است كه شايد نوشته حاضر كمي از راه را بپيمايد و چراغي فرا روي ديگران باشد تا بحث كامل گردد. اين مقاله در دو بخش تنظيم شده است. بخش اول كه پيش رو داريد به عنوان مقدمه اي است بر موضوع اصلي بحث كه در شماره بعد خواهيم آورد.