بازگشت

امام حسين و مشروعيت ذاتي


با صرف نظر از ديگر مشروعيت ها، اگر چنين مشروعيتي را براي حكومت لحاظ كنيم، مي توان از سخنان امام حسين(عليه السلام) نسبت به ويژگي هاي خويش و نيز سخنان امامان ديگر درباره ايشان، مشروعيت ذاتي حضرتش را، كه ريشه در اوصاف كمالي آن امام همام دارد، برداشت نماييم. امام حسن(عليه السلام) درباره اوصاف برادر بزرگوارشان مي فرمايند: «الحسينُ اعلمنا علماً و اثقلنا حلماً و اقربنا من رسول اللّه(صلي الله عليه وآله) رحماً، كان فقيهاً قبل ان يخلق و قرأ الوحي قبل ان ينطق.»

در مشروعيت ذاتي نخبگان، شخص حاكم بايد لايق ترين و سزاوارترين فرد براي امر حكومت باشد. در اين سخن، امام حسن(عليه السلام)برادرشان را داناترين دانايان زمان و بردبارترين آن ها مي داند. اين خود به تنهايي سندي بر صلاحيت مطلق حسين بن علي(عليه السلام) در امر حكومت نسبت به افراد ديگر جامعه است.

امام حسين(عليه السلام) نيز در جايي خويشتن را نسبت به امر حكومت، صاحب حق مي داند و حقّانيت خود را نسبت به يزيد اين گونه تبيين مي فرمايد: «ابي عليٌّ خيرٌ من ابيه... جدّي رسول الله(صلي الله عليه وآله)خيرٌ من جدّهِ، و انا خيرٌ منه و احق بهذا الامر.»

در اين گفتار، امام(عليه السلام) پيامبر(صلي الله عليه وآله) را بهتر از ابي سفيان، اميرالمؤمنين(عليه السلام) را برتر از معاويه و خويش را برتر از يزيد معرفي مي كند و همين برتري و شايستگي را نيز ملاك حقّانيت خود براي حكومت بيان مي دارد.