تساوي در آن حكمت الهي كه ايجاد انسان ها را اقتضا نموده و آنان را در مسير يك هدف نهايي قرار داده كه همه آنان مي توانند با تكاپوي صادقانه به آن هدف برسند.

حكمت الهي كه ايجاد انسان را در اين دنيا اقتضا كرده، عبارت است از گسترش و اشراف نورانيِ «منِ انساني» بر جهان هستي به جهت قرار گرفتن «من» در جاذبه كمال مطلق به وسيله تكاپوهاي صادقانه در مسير حيات معقول كه به لقاء الله منتهي مي گردد. اين است معناي آن عبادتي كه خداوند در قرآن، آن را هدف خلقت جن و انس معرفي فرموده است:

وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْاِنْسَ اِلّا لِيَعْبُدوُن [1] .

«و ما جن و انس را نيافريديم، مگر اين كه مرا عبادت كنند.»