پيش از ورود به ميدان نبرد، او و پسر عمويش «مالك» متوجه امام حسين عليه السلام شدند و عرض كردند: «السلام عليك يابن رسول الله؛ اي پسر پيامبر! سلام بر تو باد» امام در پاسخ فرمود: «و عليكما السلام و رحمة الله؛ بر هر دوي شما سلام و رحمت الهي باد» [1] اين ياور فداكار در «زيارت رجبيه» و در زيارت ناحيه مقدسه مورد سلام امام واقع


شده اند. [2] .

ابومخنف حادثه اي را نقل فرموده كه خواندني است: اين دو برادر (سيف و مالك) در خدمت امام بودند. به ناگاه «حنظلة بن سعد» پيشي گرفت و به موعظه قوم پرداخت و جنگيد تا به شهادت رسيد. [3] در اين هنگام بود كه اين دو مرد از ديگران پيشي گرفتند و به خدمت امام آمدند و اذن نبرد گرفتند. پس از آن، هر كدام از ديگري حمايت مي كرد و هوادار او مي بود تا اين كه هر دو به شهادت رسيدند. [4] .

درسي كه مي توان گرفت: مؤمنان دو گونه اند: برخي امام را براي منافع خود مي خواهند و برخي خود و تمام هستي خويش را براي امام مي خواهند. گروه اول، خودپرستاني اند كه از امام و دينشان براي خود و دنياي خويش سرمايه مي اندوزند، ولي گروه دوم، بحق مسلمان اند و امام را پيشوا و رهبر واقعي خود دانسته اند. و از اين راه، اهل ولايت و معرفت اند.