امام عليه السلام روز سه شنبه، بيست و دوم ذي حجة الحرام به اين محل رسيدند. شخصي به نام «ثعلبه» از قبيله «بني اسد» اينجا چشمه اي را حفر كرده بود كه پس از آن، كاروانيان راه كوفه به مكه در كنار اين چشمه اقامت مي كردند. در مراصد آمده كه در اينجا قريه اي بوده كه خراب شده ولي شناخته شده است. [1] در اين محل شخصي خدمت امام رسيده و از تفسير آيه «(يوم ندعوا كل اناس بامامهم)؛ [2] روزي كه هر گروهي را به امامش فرامي خوانيم» پرسيدند. امام فرمود: به امامي كه (ديگران را) به هدايت مي خواند، گروهي پاسخ مي دهند، و به امام و رهبري كه (مردم را) به گمراهي دعوت مي كند، نيز عده اي پاسخ مي گويند، آنها در بهشت اند و اينها در آتش؛ به همين سبب خداوند فرمود: «(فريق في الجنة و فريق في السعير)؛ [3] گروهي در بهشت و گروهي در دوزخ اند». [4] .