بازگشت

به اسارت گرفتن اهل بيت حسين


از كردار غيرانساني و خلاف مروت لشكر يزيد، به اسارت گرفتن زنان و كودكان و علي بن الحسين عليه السلام بود، آنان كه هيچ گونه خلافي را مرتكب نشده بودند و يك سنگ هم به طرف لشكر عمر سعد پرتاب نكرده بودند و جز رنج و مصيبت چيزي از اين حادثه به دست نياورده بودند، به چه جرم و گناهي بايد به اسارت گرفته شوند و بار سنگين اسيري را به دوش كشند؟

اين نابه خردان بي رحم و قسي القلب كه از هيچ منطق و منش عقلاني تبعيت نمي كردند، به دستور عمر سعد بانوان حرم، و كودكان حرم را كه در ميان آنان، امام باقر چهار ساله و نيز علي بن الحسين عليه السلام بود، بر شتران بي جهاز سوار كردند و به صورت اسير روانه ي كوفه ساختند. با عبور دادن آنان از كنار قتلگاه و آتش زدن مكرر قلب و دل آنان با اين عمل، آنان را حركت دادند.

مردم كوفه به دستور عبيدالله بن زياد كه طبل پيروزي مي نواخت آماده براي جشن گرفتن شدند. به خرسندي كشته شدن حجت خدا و ياران آن بزرگوار به يكديگر


تبريك مي گفتند. چهل شتر اهل بيت عليه السلام را حمل مي كرد. وقتي به كوفه رسيدند خورشيد غروب كرد و هوا تاريك شد، از اين رو اين يادگاران وحي و همراهان مقام عصمت، آن شب را در بيرون كوفه به سر بردند و فرداي آن شب اسيران را وارد كوفه كردند، حوادث و مناظري در اين استقبال از اسرا اتفاق افتاد كه زخم دل اسيران را كاري تر ساخت كه بيش از همه نظاره بر سرهاي بريده به ويژه سر نوراني امام حسين عليه السلام قلب آنان را به درد آورد. آنان روزهاي سختي را در كوفه سپري كردند، اما اين ابتداي سفر اسارت و سختي و زجر بود. آنان را چهل منزل با وضعيت دلخراشي حركت دادند تا به شهر شام رسيدند. مصايب و زجر شام بيش از كوفه بود، به طوري كه وقتي از امام سجاد عليه السلام سؤال مي شود كجا بيشتر به شما سخت گذشت؟ فرمودند: شام، شام، شام.

مصايب شام بسيار بود. اما مصيبت جانسوز شهادت دختر سه ساله ي حسين عليه السلام، در همين شهر اتفاق افتاد كه اين مصيبت نه تنها براي اسيران بسيار تلخ و جانكاه بود؛ بلكه تا به امروز براي همه ي شيفتگان و دوستان امام حسين عليه السلام تأثرآميز و فراموش ناشدني در صفحه ي سياه حادثه ي كربلا و عاشورا خودنمايي مي كند؛ اما، همان گونه كه در بخش هاي پيشين متعرض شديم، سفر اسارت اهل بيت عليهم السلام در عين زجر و سختي و تلخي و جانكاهي، داراي بركات و آثار ارزنده ي بسياري بود كه از جمله ي آن ها، روشنگري مردم غافل و احيا و بقاي نهضت عاشورا به شمار مي آيد.