يكي ديگر از جناياتي كه در روز عاشورا به دستور عمر سعد انجام گرفت، به آتش كشيدن خيمه هاي امام حسين عليه السلام، پس از شهادت آن حضرت بود كه خود عمر سعد نزديك خيمه ها آمد و فرياد كشيد: «اي اهل بيت حسين [عليه السلام]! از خيمه ها بيرون آييد.» خيمه نشينان به فرياد او اعتنا نكردند. او خواسته ي خود را با فريادي ديگر تكرار كرد و آنان را از سفر اسارت آگاه ساخت. زينب عليهاالسلام فرمود: به اختيار خود بيرون نمي آييم.

عمر سعد در آن وقت دستور داد آتش بياورند و خيمه ها را آتش زنند، كه بانوان حرم و كودكان با پاي برهنه از خيمه ها بيرون آمدند، به سوي بيابان بر روي خارهاي مغيلان مي گريختند، در حالي كه دامن دختركي آتش گرفته بود.

در بعضي مقاتل آمده است كه، وقتي خيمه ها را آتش زدند، زينب عليهاالسلام نزد امام سجاد عليه السلام آمد و عرض كرد: اي يادگار گذشتگان و پناه باقي ماندگان! خيمه ها را آتش زدند، چه كنيم؟ امام عليه السلام فرمود: از خيمه ها بيرون آييد.

آن گاه از خيمه ها بيرون آمدند؛ ولي زينب عليهاالسلام باقي ماند و كنار بستر حجت خدا امام سجاد عليه السلام به آن حضرت مي نگريست. امام عليه السلام بر اثر شدت بيماري قادر به


فرار و خروج از خيمه نبود.

از اين رو زينب عليهاالسلام در خيمه ي امام عليه السلام سراسيمه گاهي به طرف راست و گاهي به طرف چپ و گاه به آسمان نگاه مي كرد و دست هايش را بر اثر شدت ناراحتي به هم مي زد و گاهي وارد خيمه امام عليه السلام مي شد و بيرون مي آمد.

يكي از سربازان به زينب عليهاالسلام عرض كرد: چرا مثل ساير بانوان فرار نمي كني؟ فرمود: ما بيماري در ميان اين خيمه داريم، چگونه او را تنها بگذارم و بروم با وجود اين كه آتش از هر سو شعله مي كشد. [1] .