دشمن از پيروزي ظاهري آن چنان مست شده بود كه از همه چيز جز دنيا و مظاهر فريبنده ي مادي آن غفلت كرده بودند. ديگر عقل و وجدان بر آنان حاكم نبود از اين رو دست به هر جنايت ناجوانمردانه زدند. يكي از اين جنايت ها حمله به خيمه هاي حرم و غارت بود. نه تنها به غارت اموال حرم نشينان پرداختند، بلكه هر چه اموال همراه امام حسين عليه السلام و ساير شهيدان بود نيز ربودند. «بحر بن كعب» لباس قسمت پايين آن حضرت را ربود و برد. «اخنس بن مرشد» عمامه ي آن حضرت را برد. «اسود بن خالد» نعلين آن بزرگوار را تصاحب كرد. «مجدل بن سليم» به جهت ربودن انگشتر امام عليه السلام، انگشت مبارك آن حضرت عليه السلام را بريد! «عمر سعد» زره آن حضرت را تملك كرد. «جميع بن خلق» شمشيرش را ربود.

آن گاه كه به خيمه ها حمله ور شدند، وحشيانه به غارت اموال درون خيمه ها پرداختند و حتي نوشته اند:

حتي جعلوا ينتزعون ملحفة المرأة عن ظهرها؛ [1] .

چادري را كه يكي از بانوان بر كمر بسته بود ربودند.


همان گونه كه گذشت چندين طفل در حمله به خيام حسيني عليه السلام به شهادت رسيدند؛ از جمله «عاتكه» فرزند مسلم بن عقيل زير دست و پاي حمله كنندگان وحشي به شهادت رسيد. [2] .

در روايات آمده است كه گوشواره از گوش ام كلثوم دختر امام حسين عليه السلام بيرون كشيدند و گوش او را دريدند. [3] .