پس از شهادت حسين عليه السلام و يارانش، عمر سعد دستور داد بدن هاي پست هر يك از كشته هاي خود را شستشو دادند، سپس منافقانه بر آنان نماز خواندند و دفن كردند؛ اما بدن هاي پاك و طاهر شهداي كربلا را روي خاك باقي گذاشتند، كه اين امر بسيار غم انگيز بود. از اين رو، وقتي امام سجاد عليه السلام را با غل جامعه (يعني آهن سنگيني كه بر گردن مي انداختند و بدن را فشار مي داد) دو پا زير شكم شتر بسته و منظره ي بدن هاي قطعه قطعه شده و به خون غلتيده و بي سر شهيدان را ديد. آن چنان بر روح او فشار آورد كه نزديك بود روح از كالبدش بيرون رود كه حضرت زينب عليهاالسلام متوجه اين اندوه فرزند برادر شد و براي دلداري به حضورش آمد كه امام سجاد فرمود: چگونه بي تابي نكنم و چگونه صبر كنم با اين كه پيكرهاي پدرم و برادرانم و عموهايم و پسر عموها و بستگانم را مي نگرم كه در اين بيابان پهناور در خون خود غوطه ور هستند و عريان و


بي كفن مي باشند و كسي آن ها را نمي پوشاند (دفن نمي كنند) و هيچ كس نزد آن ها نمي رود و به آن ها مهرباني نمي كند، گويا آن ها از خاندان ترك و ديلم مي باشند. [1] .