امام حسين عليه السلام محبوب دل ها و ميهمان قلب هاي اهل ايمان است. آنان كه كمترين درجه از ايمان و اخلاص را دارا باشند از علاقه و عشق به حسين عليه السلام نيز برخوردارند؛ چون حسين عليه السلام مظهر ايمان و اخلاص است و اين وعده ي الهي است كه عشق به حسين را در قلب هاي مؤمنان مخلص و اهل عمل صالح قرار مي دهد و قلب ها پيوسته به او توجه دارند. اما بيش از همه، خود ياران امام حسين عليه السلام با او علاقه داشتند و به او عشق مي ورزيدند. آنان همه ي خواسته ها و آرمان هاي خود را در شخصيت حسين عليه السلام مي يافتند و اين محبت به حسين عليه السلام در ميان آنان هم مراتبي داشت؛ يكي از كساني كه در ميدان عشق و محبت به حسين عليه السلام گوي ميدان را ربوده بود و بر سايرين پيشي گرفته بود «عابس» بود. وي از شخصيت هاي بارز شيعه، مدير و شجاع، سخنور و زاهدي شب زنده دار بود. از نظر پاكي و اخلاص و نيز قهرماني و حماسه آفريني از سرآمدان آن روزگار و نيز تاريخ اسلام به شمار مي آمد. [1] او در خطاب به معشوق و محبوبش، حسين عليه السلام عرض مي كند:

يا أباعبدالله! أما و الله! ما أمسي علي وجه الأرض قريب و لا بعيد أعز علي


و لا أحب الي منك. و لو قدرت علي أن أدفع عنك الضيم أو القتل بشي ء أعز علي من نفسي و دمي لفعلت؛ [2] .

اي حسين عليه السلام! به خدا سوگند هيچ كس در روي زمين نزد من عزيز و محبوب تر از تو نيست و اگر ممكن بود با چيزي عزيزتر از جان و خونم از تو دفاع كنم، چنين مي كردم،

ملاحظه مي شود كه عابس در حمايت از امام خود، با تمام هستي خود دفاع مي كند و اين چنين مي گويد كه، اگر بهتر از خون و جان در اختيار داشتم آن را در راه دفاع از تو اهدا مي كردم كه بهترين انسان ها، بهترين چيزها را در راه مجبوب ترين خويش تقديم مي كنند. اما اين ادعا و اظهار زباني نبود در صحنه ي عمل بيش از اظهار و گفتارش اين عشق را به نمايش گذاشت به طوري كه در روز عاشورا به صورت برهنه و عريان به ميدان نبرد رفت و با همان حال به جنگ ادامه داد تا به شهادت رسيد. [3] .

اين حركت عابس، شايد به آن جهت باشد كه وقتي با خلوص تمام، جان به جانان تسليم مي شود، بدن نيز عاري از تقيد و به صورت برهنه تقديم راه دوست شود.