همان گونه كه در مباحث پيشين يادآور شديم امامان معصوم عليهم السلام بخشي از اموال خويش را جهت برگزاري مراسم عزارداري و نوحه سرايي وقف و يا وصيت، و نيز شيعيان و دوستداران خويش را نيز به اين كار سفارش مي كردند. در روايتي از پيامبر صلي الله عليه و آله در اين زمينه، كه نسبتا مبسوط و مفصل است آمده است: حضرت موسي عليه السلام از درگاه الهي پرسيد: علت برتري امت پيامبر آخر زمان صلي الله عليه و آله بر امم ساير انبيا عليهم السلام چيست؟


خداوند فرمود: علت برتري امت پيامبر خاتم داشتن ده خصلت است: خصلت ها را يكي يكي بر شمرد تا به خصلت دهم رسيد و از آن به «العاشوراء» تعبير فرمود.

حضرت موسي عليه السلام به خداوند عرض مي كند:

... يا رب! و ما العاشوراء؟ قال: البكاء و التباكي علي سبط محمد المرثية و العزاء علي مصيبة ولد المصطفي.

بار خدايا! عاشورا چيست؟ خداوند فرمود: گريه كردن و خود را به گريه زدن و مرثيه خواني و عزاداري كردن براي سبط مصطفي (يعني حسين عليه السلام).

و آنگاه ادامه داد:

اي موسي! هيچ بنده اي از بندگان من در آن زمان براي پسر پيامبر صلي الله عليه و آله گريه نمي كند، مگر اين كه بهشت جايگاه هميشگي او خواهد بود. هيچ بنده اي درهم و دينار و طعامي از مال خود را در راه محبت فرزند پيغمبر صلي الله عليه و آله خود انفاق نمي كند، مگر اين كه من در مقابل هر درهمي هفتاد درهم در دنيا به مال او بركت خواهم داد و او را در بهشت جاي خواهم داد و گناهان او را خواهم آمرزيد. به عزت و جلال خودم قسم! هيچ مرد و زني نيست كه در روز عاشورا يا غير عاشورا، اشك چشمانش (براي حسين عليه السلام) جاري شود گر چه يك قطره، مگر اين كه اجر صد شهيد را براي او خواهم نوشت. [1] .