امام رضا عليه السلام مي فرمايد: «پدرم موسي بن جعفر عليه السلام هر گاه ماه محرم فرامي رسيد، پيوسته اندوهناك بود و خنده اي در چهره نداشت تا دهه ي عاشورا سپري شود. روز عاشورا هم، روز گريه و سوگواري و مصيبت بود و مي فرمود:

هو اليوم الذي قتل فيه الحسين؛ عليه السلام


(روز عاشورا) همان روزي است كه (جدم) حسين عليه السلام در آن روز به شهادت رسيد.

ابن شهر آشوب مي نويسد: منصور با اصرار، موسي بن جعفر عليه السلام را در روز عيد نوروز وادار به جلوس كرد، تا ملوك و امرا و لشكريان با ايشان ديدار كنند و هداياي خود را به ايشان تقديم كنند. هداياي بسياري جمع شد. در اين ميان، پيرمردي نزد امام آمد و گفت: يا بن رسول الله صلي الله عليه و آله! من مردي بيچاره ام و مالي ندارم جز سه بيت شعر كه جدم درباره ي حسين عليه السلام سروده است و آن را، برايت تحفه آورده ام سپس آن ابيات را خواند.

موسي بن جعفر عليه السلام او را احترام كرد و هديه ي او را پذيرفت و به وي فرمود: «بنشين! بارك الله فيك». آن گاه امام در مورد مالكيت تحفه ها و هدايا از هارون نظر خواست، هارون جواب داد كه همه ي هدايا از آن شماست. امام عليه السلام به آن پيرمرد فرمود: «همه ي اين اموال را به تو بخشيدم» در چنين موقعيتي حساس، موسي بن جعفر عليه السلام خاطره ي عاشوراي جدش را زنده كرد. [1] .