امام حسين عليه السلام وظيفه ي حفظ و مراقبت از زنان و كودكان و پرستاري از بيماران را به خواهرش زينب عليهاالسلام سپرده بود، چون او با شناختي كه از شخصيت بي نظير خواهرش داشت، خوب مي دانست كه اين تنها زينب است كه مي تواند پناهگاه و تكيه گاه آنان باشد.

اگر چشم دل باز كنيم خواهيم ديد كه در عصر عاشورا، خانمي مضطرب و حيران در كنار يك خيمه ي آتش گرفته به سر و سينه مي زند و ناله مي كند و مي گويد: خدايا! چه كنم؟ بيمارم در ميان خيمه در حال سوختن است و...، مي بينيم كه اشك چشم كودكان


را پاك مي كند، و آتش دامنشان را خاموش مي كند و براي اين كه تازيانه ي دشمن بدن ضعيف كودكي را نيازارد خود را سپر او قرار مي دهد و خاطره ي تازيانه هاي دشمن بر بدن عزيز مادرش زهرا عليهاالسلام را زنده مي كند.



نه تنها زينب از دين ياوري كرد

به همت كاروان را رهبري كرد



به دوران اسارت با يتيمان

نوازش ها به مهر مادري كرد