هدف، آن نقطه اي است كه تلاش ها و كوشش ها براي رسيدن به آن انجام مي گيرد. امام حسين عليه السلام روزي كه از مدينه خارج شوند، اهداف نهضت را در قالب


وصيت نامه اي به برادرش «محمد حنفيه» چنين بيان مي فرمايند:

اني لم أخرج أشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما و انما خرجت لطلب الاصلاح في أمة جدي صلي الله عليه و آله أريد أن آمر بالمعروف و أنهي عن المنكر، و أسير بسيرة جدي و أبي علي بن أبي طالب عليه السلام؛ [1] .

[مردم دنيا بدانند] كه من يك فرد جاه طلب، اخلال گر، مفسد و ظالم نيستم (من چنين هدف هايي ندارم قيام من قيام اصلاح طلبي است) و خروج كردم براي اين كه امت جدم را اصلاح كنم، امر به معروف و نهي از منكر كنم و شيوه ي جدم و پدرم را عملي سازم.

خلاصه، پايان اين مرحله از نهضت را با عبارت هاي متعددي از شهادت برمي شمارد. از جمله ي آن ها.:

لو لم يستقم دين جدي الا بقتلي فيا سيوف خذيني؛ [2] .

اگر دين جدم جز به كشته شدن من استوار نمي ماند پس اي شمشيرها مرا فراگيريد.

نيز فرمود:

من كان باذلا فينا مهجته موطنا نفسه علي لقاء الله فليرحل معنا؛ [3] .

هر كس، خون قلبش را در راه ما نثار مي كند و خود را براي شهادت و ديدار حق آماده كرده با ما حركت كند.

همان گونه كه از گفته هاي امام عليه السلام مشهود است، هدف نهايي از نهضت در يك كلمه، خلاصه مي شود، و آن حيات و حفظ اسلام است و بس؛ چرا كه بعد از پيامبر صلي الله عليه و آله در دستگاه رهبري، انحرافي بزرگ پيش آمد، به طوري كه ارزش هاي اسلامي به صورت روز افزون پايمال و در عوض، آداب و رسومات جاهلي جايگزين مي شد كه در


اين باره شواهد تاريخي به خوبي گواه است. تا آن جا كه در عصر امام حسين عليه السلام از اسلام تنها پوسته اي نازك مانده بود كه نيازمند تحقق يك نهضت و قيام همه جانبه بود تا اسلام واقعي و راستين، از زير گرد و غبار حكومت ستمگران خارج شود و فروغ پيشين خود را بازيابد و براي هميشه، از دستبرد دين ستيزان در امان ماند و با گذشت قرن ها از وقوع آن نهضت و حماسه ي خونين، به خوبي اين امر تحقق يافته و تا به امروز فروغ نوراني اسلام بر تارك جهان درخشندگي ويژه ي خود را حفظ كرده است.