با مطالعه مقاطع مختلف حيات كوفه مي توانيم اين خصيصه را به خوبي در آن مشاهده نماييم. علت اصلي اين خصيصه را مي توان عدم رسوخ ايمان در قلبهاي آنان دانست و طبعا از افراد و قبايلي كه با ديدن شوكت اسلام به آن پيوستند و براي دنياي خود به جنگ رفتند، انتظاري جز اين نمي توان داشت.

شايد معروف شدن كوفيان به غدر و فريبكاري و بي وفايي به گونه اي كه باعث به وجود آمدن مثلهايي چون: «اغدر من كوفي »؛ فريبكارتر از كوفي، يا «الكوفي لايوفي »؛ كوفي وفا ندارد، گرديده، نيز ناشي از همين خصيصه احساساتي بودن آنها باشد.

مي توان گفت: يكي از موفق ترين كساني كه توانست از احساسات كوفيان به خوبي بهره برداري نمايد، جناب مختار بود كه البته كوفيان، باز همين كه احساس كردند ورق عليه او برگشته است او را تنها گذاشتند تا به دست مصعب بن زبير كشته شود. [1] .