شهيد مطهري مي گويد: «يكي از چيزهايي كه قرآن مجيد راجع به سبك و روش تبليغ روي آن تكيه كرده است ، كلمه «البلاغ المبين » است ؛ يعني ابلاغ و تبليغ واضح ،روشن و آشكارا. مقصود از اين واژه روشن و آشكارا چيست ؟ مقصود مطلوب بودن ،سادگي ، بي پيرايگي پيام است ، به طوري كه طرف در كمال سهولت و سادگي آن را فهم ودرك نمايد...البته احتمالات ديگري هم هست . يكي از اين احتمالات در معني كلمه «مبين »، بي پرده سخن گفتن است ، يعني پيامبران نه فقط مغلق و پيچيده سخن نمي گفتند، اگر احساس مي كردند مطلبي را بايد گفت ، در نهايت صراحت و روشني به مردم مي گفتند: «اتعبدون ما تنحتون ؛ آيا تراشيده هاي خودتان را داريد عبادت مي كنيد؟».

استاد مطهري مي گويند: «حال براي اينكه بدانيد از همان وسايلي كه در آن زمان بوده است چه استفاده هايي شده است و همان وسايل چه نقش فوق العاده موثري در رساندن پيام اسلام داشته اند...قرآن داراي دو خصوصيت است : يكي خصوصيت محتواي مطالب كه از آن تعبير به حقانيت مي كند و ديگري زيبايي قرآن ، نيمي از موفقيت خودش را از اين راه دارد كه از مقوله زيبايي و هنر است قرآن ، فصاحتي دارد فوق حد بشر...اصلاً راجع به تأثير آيات قرآن در خود قرآن ، چقدر بحث شده است ».

«اللّه انزل احسن الحديث »

«موفقيت اميرالمؤمنين ميان مردم ، مرهون فصاحت اوست ،... مردي است به نام همام ، از اميرالمؤمنين (ع) درخواست مي كند كه سيماي پرهيزگاران را براي من توضيح بده ، رسم كن . اول حضرت امتناع كردند، در سه جمله گفتند، گفت : كافي نيست ، من مي خواهم شما سيماي پرهيزگاران را كامل براي من بيان كنيد. علي (ع) في المجلس شروع كردند سيماي متقيان را بيان كردن ...اين مرد همينطور كه مي شنيد، التهابش بيشتر مي شد، يك مرتبه فرياد كشيد و مُرد. اصلاً قالب تهي كرد. اميرالمؤمنين فرمود:«هكذا تصنع المواعظ البالغة باهلها»؛ سخن اگر رسا، و دل اگر قابل باشد، چنين مي كند».

«خود اباعبدالله (ع) در همان گرما گرم كارها از هر وسيله اي كه ممكن بود براي ابلاغ پيام خودش و براي رساندن پيام اسلام استفاده مي كردند. خطابه هاي اباعبداللّه از مكه تا كربلا و از ابتداي ورود به كربلا تا شهادت ، خطبه هاي فوق العاده پر موج و مهيج و احساسي و فوق العاده زيبا و فصيح و بليغ بوده است . تنها كسي كه خطبه هاي او توانسته است با خطبه هاي اميرالمؤمنين (ع) رقابت كند، امام حسين (ع) است ».