خداوند در اين آيه ، پيامبر را به چند صفت ستايش مي كند:

(لَقَد جائَكم رَسول مِن اَنفُسِكم عَزيزٌ عليه ِ ما عَنِتُّم حُريص ُ عَليم بالمُؤُمنين رئوف رحيم )

1. ناراحت شدن از گرفتاري مردم .

2. تمايل شديد به هدايت مردم .

3. دلسوزي نسبت به مومنان .

4. رحمت به مؤمنان .

در واقعه عاشورا تمام صفاتي كه به نحوي به دلسوزي نسبت به مردم اشاره دارد، به بالاترين وجه بروز مي كند؛ صفاتي چون : ايثار، مواسات ، تكريم انسان و...

ايثار، مقدم داشتن ديگري بر خود است . و والاترين درجه ايثار، ايثار جان است .قرآن از مؤمناني ياد مي كند كه علي رغم نيازمندي ، ديگران را بر خويش مقدم مي دارند:

(و يوثرون علي انفهسم و لو كان بهم خصاصة ).

در صحنه عاشورا، نخستين ايثارگر، سيد الشهدا (ع) است . اصحاب آن حضرت نيز هر كدام ايثارگرانه ، جان خويش را در راه اسلام ، فداي امام خويش كردند. در صحنه عاشورا جلوه هاي متعددي از ايثار به چشم مي خورد. براي اختصار به يك نمونه از اين جلوه ها اشاره مي كنيم :

حضرت اباالفضل العباس (ع) علاوه بر آنكه امان نامه ابن زياد را كه شمر آورده بود،رد كرد؛ در شب عاشورا نيز خطاب به حضرت اباعبدالله (ع) اظهار كرد: هرگز از تو دست نخواهم كشيد، خدا نياورد زندگي پس از تو را و نيز هنگامي كه روز عاشورا با لب تشنه به كنار رود فرات رسيد تا براي امام و كودكان تشنه آب آورد، پس از پر كردن مشك ، خواست آب بنوشد، اما با ياد آوردن تشنگي امام و كودكان تشنه ، گام از فرات بيرون نهاد و با لب تشنه شهيد شد.