قرآن كريم در آيات مختلفي ، گفتار پيامبران در مقام دعوت و تبليغ قوم شان را بازگو كرده است ؛ مثلاً در آياتي از سوره شعرا از زبان حضرت نوح ، هود، صالح ، لوط و شعيب (ع) كه گفته اند:

(و ما اسئلكم عليه اجرا ان ّ اجري الّا علي رب ّ العالمين ).

«من در برابر انجام رسالتم مزدي از شما نمي خواهم ».

مسأله اخلاص ، مساله كوچكي نيست . به همين دليل ، قرآن از زبان همه انبيا اين سخن را مي گويد: (ما اسئلكم عليه من اجر).

دسته اي ديگر از آيات قرآن كريم ، پيامبران الهي را به عنوان «ناصح » ياد كرده است . آيات 62، 68، 79 و 93 از سوره اعراف از زبان پيامبران بزرگ الهي بيان مي كند كه خود را به عنوان «ناصح » به قوم خويش معرفي مي كردند.

استاد مطهري در تعبير اين آيات مي گويد: «مسأله دوّم كه قرآن مجيد در مسأله تبليغ روي آن تكيه مي كند، چيزي است كه از آن به «نصح » تعبير مي نمايد. ما معمولاً نصح را به خير خواهي ترجمه مي كنيم ، البته اين معنا درست است ولي ظاهراً خيرخواهي ،عين معناي نصح نيست ، لازمه معناي نصح است . نصح در مقابل غش است . ناصح واقعي آن كسي است كه خلوص كامل داشته باشد. توبه نصوح يعني توبه خالص . مبلغ بايد ناصح و خالص و مخلص باشد».

آنچه مهمترين عامل ماندگاري نهضت عاشورا در طول قرون است ، جوهره اخلاص در نهضت عاشوراست . نه تنها اين نهضت ، كهنه نگشته است بلكه روز به روز برجلوه و جاذبه آن افزوده مي گردد. حركت عاشورا از ابتدا تا انتها خالصانه بود، در اين حركت خالصانه ، ناخالصان ، عده اي در مسير و عده اي در كربلا تصفيه شدند تا حاضران در عاشورا همه يكدست و خالص باشند.

از همان ابتدا امام حسين (ع) در وصيتنامه اي كه به برادرش محمد حنفيه نوشت تا انگيزه هاي غير خالصانه و دنيا طلبانه را از حركت انقلابي خويش نفي كند. خالصان ،خلوص خويش را در شب عاشورا و روز نبرد نشان دادند و گاهي آن را در رجزها و سخنان خويش بيان مي كردند. در كربلا خون بود، شمشير و شهادت ، نه پول و امتيازات اجتماعي .

اخلاص و خدايي بودن نيت و انگيزه ، عامل نيرومندي است در مقابله با هواي نفس ، انگيزه هاي مادي و جاه طلبانه . آنكه براي خدا قيام كند، نه كمي نفرات او را مأيوس مي كند و نه ترس از شكست ظاهري ، بلكه همه همتش عمل به تكليف است ؛ چنانكه خداوند در قرآن مي فرمايد:

(انّما اعظكم بواحدة أن تقوموا للّه مثني و فردي ).

آنچه براي خدا باشد ماندگار و پايدار مي شود، قيام عاشورا چون خدايي بود، ابدي و بي شكست شد. به تعبير امام راحل ؛: «شكست نبود كشته شدن سيدالشهداء، چون قيام للّه بود. قيام للّه شكست ندارد».

«آگاه بودند كه ما آمديم وظيفه خدايي بكنيم ، آمديم اسلام را حفظ كنيم ».