يكي از صفات برجسته انساني ، غيرت مندي است . غيرت مندي به خود و خاندان و يارانش .

در روز جاودانه عاشورا هنگامي كه آن حضرت بر اثر شدت زخم ها توان نشستن برفراز مركب و ادامه دفاع را از دست داد، به طرف راست چهره مقدسش بر روي خاك افتاد.همان ويژگي غيرت مندي و عزت نفسش به او اجازه آرميدن بر روي خاك و شنيدن شماتت دشمن را نداد به همين جهت با زحمت بسيار به پا خاست و اين بار بر روي پاي خويش به دفاع از حق برخاست .

پس از چندي ، شدت صدمه هاي وارده قدرت ايستادن را نيز از او سلب كرد. به ناچار در وسط ميدان نبرد نشست ؛ در حالي كه حلقه محاصره بر او تنگ تر مي شد شجاعانه به دفاع از حق ادامه داد. اين مرحله نيز با شدت يافتن زخم ها و ادامه خونريزي غيرممكن شد و پيشواي غيرت مندان عالم در واپسين لحظات شهادت قرار گرفت ، اما شگفتا! در آن لحظات نيز به زحمت به پا مي خاست و بر خاك مي افتاد، تا دشمن كار او را تمام شده نيابد و جرأت جسارت و شماتت نيابد.

غيرت مندي و غيرت ورزي او در مقابل خاندانش نيز درس آموز و شنيدني است . او تمام تلاش خويش را براي تدابير دفاعي به كار گرفت و با حفر خندق بر اطراف خيمه ها با افروختن آتش هاي شعله ور و پرشراره در درون خندق و با فرا خواندن پياپي دشمن ؛«اقصدوني بِنَفْسي واتركوا حَرمي ».

شما با من در پيكاريد نه با خاندانم ، پس به خيمه ها نزديك نشويد و اين غيرت مندي به جايي رسيد كه با شنيدن خبر هجوم به خيمه ها با همان حالت عطش براي دفاع از خيمه ها شتافت .