امام حسين (ع) روز سه شنبه ، يا پنج شنبه پنجم شعبان سال چهارم هجري ـسالي كه غزوه خندق رخ داد ـ متولد گرديد و به روايتي ، ولادت آن حضرت در سال سوم هجري ، سوم ماه شعبان بوده است .

همين كه رسول خدا (ص) از ولادت حسين آگاه شد، شتابان به خانه علي (ع) آمد واز اسماء فرزند خود را خواست . سپس در آغوش گرفت و او را غرق بوسه ساخت و اين مراسم را درباره حسين انجام دادند:

1ـ در گوش راست او اذان و در گوش چپ اش اقامه خواند.

2ـ براي او نام گذاري كرد و در روايات آمده : اولين كساني كه به نام هاي حسن وحسين نام گذاري شدند، فرزندان علي و زهرا ـ سلام الله عليهما ـ هستند كه خدا اين نام ها را از مردم پوشيده نگه داشت ، تا نونهالان علي و زهرا به اين دو نام گذاري شدند.

3ـ در روز هفتم ولادت ، پيامبر دستور داد قوچ بزرگي را خريداري و براي حسين عقيقه كردند و گوشت آن را ميان فقيران تقسيم نمودند.

4ـ سر حسين را تراشيده و به ميزان وزن آن نقره صدقه دادند كه با اين مراسم كمك شايسته اي به فقيران شد.

5ـ در روز هفتم ولادت حسين را ختنه كردند.

6ـ تعويذ حسين (ع) كه رسول خدا (ص) براي حفظ فرزندان ، آنان را با اين كلمات بيمه مي فرمود و اين دعا را مي خواند: «اَعوذُ بِكلمات ِ الله ِ التامَّه ِ من كُل ِّ شَيطان و هامَّة ِ من كل عين لامَّة ِ»

تصور بعضي از مذاهب مانند زيديه بر آن است كه امام ، كسي است كه با شمشير قيام كند و اگر قيام نكند، امام نيست . ليكن از رسول خدا ـ صلي الله عليه و آله ـ روايت شده :

«ابناي هذان ِ امامان ِ قاما اَو قَعَدا»

يعني اين دو فرزندم ـ اشاره به امام حسن و امام حسين ـ هر دو امامند، چه قيام كنند، چه نشسته و ساكت باشند.

اين روايت ضمن تصريح به امامت حسنين (ع) مي فهماند كه قيام شرط امامت نيست .