كه اكثر شيعيان كوفه از اين دسته بودند. آنان از امام علي (ع) و بعد از آن از فرزندش امام حسين (ع) به جهت ملاحظات سياسي و اقتصادي حمايت كردند. حمايت آنان از علويان به براي دشمني با استيلاي شاميان بود. در واقع آنان فقط در مسائل سياسي ، همراهي معيني با اولاد علي (ع) داشتند. اين گروه از توده هاي وسيع كوفي و اكثر از قبايل يمني و موالي غير عرب به شمار مي آمدند كه ظاهراً متمايل به آرمان هاي رهبري شيعيان بودند، ولي از مواجهه با هر خطري كه امكان وقوع آن وجودداشت ، پرهيز مي كردند. هرگاه ، اميد موفقيتي در يكي از افراد اهل بيت (ع) مي ديدند، باشور و هيجان در اطراف او جمع مي شدند و زماني كه اميدهاي موفقيت رو به زوال مي گذاشت ، او را رها مي كردند. آنان فاقد شجاعت و شهامت لازم يا ثبات قدم در مرحله امتحان بودند. اين دسته در حوادث زمان امام علي (ع)، صلح امام حسن (ع)، قضيه مسلم بن عقيل و امام حسين (ع) چون قدرت سياسي ، نظامي بني اميه را برتر احساس كردند، از اطراف اهل بيت (ع) پراكنده و بعضاً دسته دسته به سوي بني اميه فرار كردند.