ديديم كه سيدالشهدا (ع) مظهر خيرخواهي است و در بروز كمالات انساني تابدان جا پيش رفت كه «آبروي عالميان و آدميان » شد. اكنون تأملي در اين پرسش مي كنيم كه آيا سزاوار نبود كسي براي امام حسين (ع) خيرخواهي كند، او كه حتي براي اسب هاي دشمن خيرخواهي كرد چه مي شد اگر كسي به كودك شش ماهه اش جرعه آبي مي نوشاند تا لااقل تشنه كام نميرد، چه مي شد اگر بعد از شهادت بر پيكرش اسب نمي تاختند و زنان و كودكان حرم را آن گونه مورد بي حرمتي قرار نمي دادند.

و آيا يك خيرخواه در ميان آن جماعت نبود، وقتي كه امام حسين (ع) فرياد زد: آيا در ميان شما يك نفر مسلمان نيست . واي بر شما اي پيروان خاندان ابي سفيان .