خير از اسماي حسناي حق تعالي است و به اين معناست كه ذات حق تعالي خيراست ولذا هر چه از او صادر مي شود خير محض است . در سلسله موجودات ، انسان كامل كه گل سر سبد هستي است چون برترين مظهر و مجلاي حق تعالي است بهترين نمود اسم «خير» نيز مي باشد.

با اين مقدمه بهتر مي توان معناي سخن نبي مكرم (ص) را فهيمد كه فرمود:«حسين امام و پيشواي خير و بركت و عزت و افتخار و دانش و شرافت است ». و البته ذكراين موارد به عنوان نمونه است ، وگرنه امام حسين (ع) امام و سرآمد همه فضيلت هاست .در حقيقت امام حسين (ع) يك «وجود خيري » است كه در همه عرصه هاي حيات سراسر افتخار و عزت خويش حضور شايسته يافته است ، به طوري كه حتي در دشوارترين آزمايش الهي زندگاني خويش يعني در آوردگاه رسالت كربلايي شدن ، اين معنا را در حد اعلي به منصّه ظهور مي رساند.

سيدالشهدا(ع) حركت خويش را از همان ابتدا بر مبناي خيرخواهي براي دين خدا و امت پيغمبر (ص) و مقام مقدس خلافت شروع مي كند و با خيرخواهي براي خانواده و پيروان و حرم امن الهي دنبال مي كند و تا لحظه آخر براي هيچ كس جز خير آرزو نمي كند،حتي براي دشمن و حتي براي مركب دشمن .

اين جاست كه تاريخ از اين همه خيرخواهي ابي عبدالله (ع) انگشت حيرت به دندان مي گيرد و اين درسي است كه بايد در مكتب حسيني آموخت و بدان پايبند بود و بنا و مبناي زندگي انساني در حوزه حيات معقول قرار داد.