گرچه خيرخواهي براي دوستان پسنديده است ، ولي اين ويژگي در بيشتر مكاتب ارزشي يافت مي شود. اما آنچه كه در اين باره مكتب اهل بيت : را ممتاز مي سازد آن است كه حتي براي دشمنان خود نيز خيرخواهي مي كردند. لذا امام (ع) در مواجهه با سپاه حر، اولين كاري كه انجام داد اين بود كه آنها را و اسبانشان را سيراب كرد. تا روز عاشورا نيز امام (ع) پيوسته مي كوشيد آتش جنگ ديرتر شعله ور شود و سپاه حق آغاز كننده جنگ نباشد. حضرت سيد الشهدا (ع) مدام آنها را نصيحت مي كرد واز امام كشي بر حذر مي داشت و از اين كه خون ولي خدا دامنگيرشان شود، آنها را بيم مي داد، چنانچه به «عمرسعد» ملعون فرمود:

«أعلي قتْلي تُحاثُّون ، اما واللّه لا تَقْتلون بعدي عبداً مِن ْ عبادِاللّه اسْخَط ُ عليكم لِقَتْلِه ِ مِنّي ... اَلا وَاللّه ِ لَوْ قَتَلْتُمُوني لَقَدْ اَلْقَي اللّه بَأسَكُم ْ بَيْنَكُم ْ وَسُفِك َ دِماءكم ، ثم َّ لايَرْضَي اليكم ْ حتّي يُضاعِف لكم العذاب الاَليم ؛ آيا بر قتل من مشتاقيد. آگاه باشيد به خدا قسم كه بعد از من بنده اي از بندگان خدا را كه كشتنش بر شما دشوارتر باشد نخواهيد كشت . هان ، به خدا قسم كه اگر مرا بكشيد، خدا دشمني بينتان مي اندازد و خون هايتان ريخته مي شود، و هيچ گاه از شما راضي نمي شود تا آن كه دوچندان گرفتار عذاب دردناك شويد.»